دل من تو دانی که چون سوخته‌ست

ز جانم یکی آتش افروخته‌ست

هر آن دست کو دزدی آموخته‌ست

همانا بُریدن ز تن توخته‌ست

ترا این کلاه آسمان دوخته‌ست

ستاره چراغ تو افروخته‌ست

درو کان گوگرد افروخته‌ست

ز گوگرد او گرد او سوخته‌ست

صبح که پروانگی آموخته‌ست

خوشتر ازان شمع نیفروخته‌ست

بنده بر وفق تو دل افروخته‌ست

هرچه گویی پخت گوید سوخته‌ست

بهر خود او آتشی افروخته‌ست

در دلِ رنجور و، خود را سوخته‌ست

آنک در خلوت نظر بر دوخته‌ست

آخر آن را هم ز یار آموخته‌ست

رحم خود را او همان دم سوخته‌ست

که چراغ عشق حق افروخته‌ست

این چگونه شمعها افروخته‌ست

کین دو دیدهٔ خلق ازینها دوخته‌ست

من چگویم که مرا در دوخته‌ست

دمگهم را دمگه او سوخته‌ست

آن کبوتر را که بام آموخته‌ست

تو مخوان می‌رانش کان پر دوخته‌ست

یکی باز را دیده بردوخته‌ست

یکی دیده‌ها باز و پر سوخته‌ست

از آن مردِ دانا دهان‌دوخته‌ست

که بیند که شمع از زبان سوخته‌ست

داغ فراقت دل من سوختست

وز همه عالم نظرم دوخته‌ست

عشق تو در جان و دلم آتشی

از غم هجران تو افروخته‌ست

این دل بیچاره ی من کوه کوه

[...]

چیست آن زلف سیه پیش رخت کافروخته‌ست

شهپر جبریل کز برق تجلی سوخته‌ست

زیر طره عارضت آن آتش آمد کش خدای

در شب طور از پی جذب کلیم افروخته‌ست

کیست عاشق عافیت‌سوزی که در بازار عشق

[...]

گفت با شیخش تنورم سوخته‌ست

در تنور آتش عجب افروخته‌ست

به راه وطن، آن کسی سوخته‌ست

که در دیده، زین خاک اندوخته‌ست