ترا این کلاه آسمان دوخته‌ست

ستاره چراغ تو افروخته‌ست

درو کان گوگرد افروخته‌ست

ز گوگرد او گرد او سوخته‌ست

صبح که پروانگی آموخته‌ست

خوشتر ازان شمع نیفروخته‌ست

آنک در خلوت نظر بر دوخته‌ست

آخر آن را هم ز یار آموخته‌ست

من چگویم که مرا در دوخته‌ست

دمگهم را دمگه او سوخته‌ست

آن کبوتر را که بام آموخته‌ست

تو مخوان می‌رانش کان پر دوخته‌ست

یکی باز را دیده بردوخته‌ست

یکی دیده‌ها باز و پر سوخته‌ست

از آن مردِ دانا دهان‌دوخته‌ست

که بیند که شمع از زبان سوخته‌ست

چیست آن زلف سیه پیش رخت کافروخته‌ست

شهپر جبریل کز برق تجلی سوخته‌ست

زیر طره عارضت آن آتش آمد کش خدای

در شب طور از پی جذب کلیم افروخته‌ست

کیست عاشق عافیت‌سوزی که در بازار عشق

[...]

به راه وطن، آن کسی سوخته‌ست

که در دیده، زین خاک اندوخته‌ست