ز فر قدومش جهان تازه شد

دل بدرگ جادوان پاره شد

ز گرز گران مغزها سوده شد

ز کشته بهر سوی صد پشته شد

ز بس مرد کز تیغ کین پاره شد

ز خون زنده رودی به خون تازه شد

مصطفی گفت خه از آن مه شد

دست موسی خلیل اوّه شد

آخرالامر عالم و شه شد

بر سپهر شرف خور و مه شد

زاهدی زان حکایت آگه شد

پی برون برد و بر سرِ ره شد

از وصف تو ای دوست خرد گم ره شد

مانندۀ تو تویی سخن کوته شد

چرم تو که سازمند زِه شد

هم بر زه جامهٔ تو به شد

زن چو از رغبت وی آگه شد

رغبتش زآنچه بُد یکی ده شد

جهان در عشق وی بر وی سیه شد

ولیکن بود روشن کان ز مه شد

چنان مستغرق فرمان شه شد

بجای پا سرش بر خاک ره شد

که چون این سرخ رو سبز ره شد

سپید و زرد بر چشمش سیه شد

در و دشت از سپاه او سیه شد

ز بیم شاه رنگ از روی مه شد

چو روی چرخ زنگاری سیه شد

مه از زیر سیاهی سر بره شد

از آب او چو حال من تبه شد

بسی آتش درو بستم سیه شد

ز ابلیس آن همه کارش تبه شد

عزازیل از بدی رویش سیه شد

هیچ میدانی که در عالم چه شد

این همه بدعت بعالم از که شد

عقل از ره جان به نور شرع آگه شد

در شرع آویخت و رهشناس آنگه شد

گر عقل به هر واقعه رهبر بودی

پس کافر عاقل چه سبب گمره شد؟

ره رَو اگر او زراه رَو آگه شد

آن کس که زخود برون شد او گمره شد

از پای توَست راه تو تا سر تو

سر زیر قدم درآر و ره کوته شد

بی گاه شد بی‌گاه شد خورشید اندر چاه شد

خورشید جان عاشقان در خلوت الله شد

روزیست اندر شب نهان ترکی میان هندوان

شب ترک تازی‌ها بکن کان ترک در خرگاه شد

گر بو بری زین روشنی آتش به خواب اندرزنی

[...]