چو مریم روزه‌مریم نگه داشت

دهان دربست از آن شِکّر که شه داشت

شکوه زهد من بر من نگه‌داشت

نه زان پشمی که زاهد در کُله داشت

کسی کو دین حق زین سان نگه داشت

بسرّ جان او جز حق که ره داشت

گر از خورشید فرق تو کله داشت

کله نتوانی از گردون نگه داشت

درین دریا به گوهر هر که ره داشت

به غواصیش باید دم نگه داشت

ولیکن عقل بر جایم نگه داشت

وگرنه دل بران شکّر شره داشت

کلید شاه ازان بر درج ره داشت

که یعنی این بران نتوان نگه داشت

چنان اندر صفات و ذات ره داشت

که اندر طین یقین دیدار شه داشت

بنام آن پری چون دیو ره داشت

فسون بنده از دیوش نگهداشت

سری کز دولتت عمری کله داشت

ز کارت چون توان اکنون نگه داشت؟

یکی کیسه از شیشه خورده داشت

کزو جان شیرین در اندیشه داشت

شب یاد رخت در دل ویران شده ره داشت

ویرانه ما روشنی از پرتو مه داشت

دل داشت در آن زلف سیه خانه ازین پیش

آن بخت کجا شد که دل خانه سیه داشت

سیل مژه بربود مرا همچو خس از جای

[...]

پسر بیرون ز یوسف یازده داشت

ولی یوسف درون جانش ره داشت

سالش که قدم به چارده داشت

بر چارده مه خط سیه داشت

در خیمه چو سایه چون نه ره داشت

از دور زمام خود نگه داشت

بی خود شد و میل خاک ره داشت

خود را به حیل به پا نگه داشت

زمنع باده جانم رو بره داشت

می جام کول را او نگه داشت

آن نهان در جیب خود خرمهره داشت

این فلوسی چند در کیسه گذاشت

هنرها فزون تر زانداره داشت

جهان را به مردی پرآوازه داشت