چون قدم بر نهاد بر کونین

مر مرا گشت دوخته عینین

نیست یک ذرّه پیش من کونین

کرده‌ام فارغ از همه عینین

درو آدمی پیکرانی چنین

به ترکیب خاکی به زور آهنین

که دیدست این عرض هرگز به کونین

کزو یک عقل لایبقی زمانین

منم آن جوهر لاء زمانین

که باشد پیش چشمم ذره کونین

چو مردان راه کن بگذر ز کونین

در اینجا او نمیگنجد زمانین

خدا را یافتم بالای کونین

درون را با برون عین زمانین

قدم بیرون نهادستی ز کونین

یکی میبینی اینجا گه زمانین

گفت برگوی ای امیرالمؤمنین

کز چه تعجیلش همی کردی چنین

ای کف راد تو معمار جهان

جاودان بادا معمار چنین

هم ز نور دل و رایت دارند

ماه و خورشیددو رخسار پنین

بدسگال تواگر شد کم و کاست

[...]

گفت ای طوطیِ خوبِ خوش‌حنین

این چه بودت‌؟ این چرا گشتی چنین‌؟

خواجه اندر آتش و درد و حنین

صد پراکنده همی‌گفت این چنین

که بفرما یا امیر المؤمنین

تا بجنبد جان بتن در چون جنین

آن سوم و آن چارم و پنجم چنین

در پی ما غم نمایند و حنین

ور دهان یابم چنین و صد چنین

تنگ آید در فغان این حنین

جان سنگین دارم و دل آهنین

ورنه خون گشتی درین رنج و حنین

تا نمیرد هیچ افرنگی چنین

هیچ ملحد را مبادا این حنین

نظر الشیخ یفتح العینین

منه یأتیک خالق الکو ن ین

گرفتم چو صندوق آن نازنین

نهانی چنین گفت و نام این چنین

بند بر پایش نهادم آهنین

با خرد مردم کند هرگز چنین؟