چو بنهاد دل کینه و جنگ را

بخواند آن گرانمایه هوشنگ را

سرش تیز شد کینه و جنگ را

به آب اندر افگند گلرنگ را

به زین اندر آورد گلرنگ را

سرش تیز شد کینه و جنگ را

برانگیخت الکوس شبرنگ را

به خون شسته بد بی‌گمان چنگ را

برانگیخت از جای شبرنگ را

بیفشرد بر نیزه بر چنگ را

چنین داد پاسخ که من جنگ را

بیازم همی هر سوی چنگ را

برانگیخت از جای شبرنگ را

فروزندهٔ آتش جنگ را

وزانجا برانگیخت شبرنگ را

بدیدش یکی بیشه تنگ را

اگر باژ بفرست اگر جنگ را

به بی‌دانشی سخت کن تنگ را

اگر نام راباید و ننگ را

وگر بخشش و رزم و آهنگ را

وگر جنگ سازند مر جنگ را

همیشه بشویم بخون چنگ را

بپیلان گردون کش آن سنگ را

که پوشد سر چاه ارژنگ را

بسیچیده باشید مر جنگ را

همه تیز کرده بخون چنگ را

بپوشید رومی‌زره جنگ را

یکی تنگ بربست شبرنگ را

کمر بست و برساخت مر جنگ را

به زین اندر آورد شبرنگ را

جوان کینه را شاید و جنگ را

کهن پیر تدبیر و فرهنگ را

نریمان میان بست مر جنگ را

عنان داده مه نعل شبرنگ را

او را سزد اگر کند آونگ ونگ را

چون سهم او گداخت بفرسنگ سنگ را

بفرمود کندن همان سنگ را

بدید آن نشانی کنارنگ را

چو بر زین کشم تنگ شبرنگ را

بشویم به خون ددان چنگ را