در دوزخم ار زلف تو در چنگ آید

از حال بهشتیان مرا ننگ آید

ور بی تو به صحرای بهشتم خوانند

صحرای بهشت بر دلم تنگ آید

روزی که مرا وصل تو در چنگ آید

از حال بهشتیان مرا ننگ آید

گردامن دیدار تو بر چنگ آید

سهل است که پای عمر بر سنگ آید

هر چند گدای کوی عشقم حقا

از جمله جهان بیتو مرا ننگ آید

روزی که مرا وصل تو در چنگ آید

از حال بهشتیان مرا ننگ آید

روزی که مرا وصل تو در چنگ اید

از حال بهشتیان مرا ننگ آید

جان چو در عالم درنگ آید

خود از این رنگهاش ننگ آید

گلِ اقبال اگر به رنگ آید

دامن وصل او به چنگ آید

روزی که مرا وصل تو در چنگ آید

از حال بهشتیان مرا ننگ آید

روزی که مرا وصل تو در چنگ آید

از حال بهشتیان مرا ننگ آید

جائی که چنان خطّ سیه رنگ آید

شک نیست که پای حسن در سنگ آید

و آن را که میان! بود بدین باریکی

نادر نبود اگر قبا تنگ آید

گفتم که اگر دلِ تو یک رنگ آید

در بر کشیم گرچه ترا ننگ آید

گفتی تو که در قبای من کی گنجی

در برکشمت قبای من تنگ آید!

صحرای جهان بی تو مرا تنگ آید

بی روی توَم جهان سیه رنگ آید

آن نشنیدی که در مثلها گویند

محنت زده را ز هر سویی سنگ آید

هر سال که غنچه را قبا تنگ آید

سرمایه اش آن عارض گل رنگ آید

هم رنگ رخ تو دست گیری کندش

هر گاه که پای لاله در سنگ آید

عشاق ترا هشت بهشت نتگ آید

وز هر چ بدون تست شان ننگ آید

اندر دهن دوزخ از ان سنگ آید

کز پرتو نار نور بیرنگ آید

عشاق ترا هشت بهشت تنگ آید

وز هر چه بدون تست شان ننگ آید

اندر دهن دوزخ از آن سنگ آید

کز پرتو نار نور بی رنگ آید

در دوزخم ار زلف تو در چنگ آید

از حال بهشتیان مرا ننگ آید

گوئیکه به صحرای بهشتم ببرند

صحرای بهشت بر دلم تنگ آید

گر صبر کنم دل از غمت تنگ آید

ور فاش کنم حسود در چنگ آید

پرهیز کنم که شیشه بر سنگ آید

گوئی که ز عشق ما ترا ننگ آید

ابروی ترا ز ماه نو ننگ آید

با قد تو سرو را قبا تنگ آید

فستق صفت آسمان بخندد ز خوشی

چون ناخن فندقیت در چنگ آید

مشو ایمن، که تَنگ‌دل گَردی

چون ز دستت دلی به تَنگ آید

سنگ بر بارهٔ حصار مزن

که بوَد کز حصار سنگ آید

مرا کجا سر زلفت به زیر چنگ آید؟

که خاک پای ترا از سپهر ننگ آید

بکن ز جور و جفا هر چه ممکنست امروز

که هر چه صورت زیبا کند بینگ آید

به زور بازوی مردی برون نشاید برد

[...]