از تو دارم هر چه در خانه خنور

وز تو دارم نیز گندم در کنور

اگر فرمان بری گردی همه نور

حقیقت میشوی نور علی نور

مبین خود تا بمانی در عیان نور

بتو پیدا شود نور علی نور

همه ذرّات آنجاگه شود نور

نماند ذرّه جز نور علی نور

ترا در خاک جسمت جان بود نور

که جسمت کل شود در جان جان نور

درون را با برون کن غرق در نور

که تا باشی بکل نورٌ علی نور

سرّ من ز اسرار آمد آن ز نور

پای تا سر جمله آمد غرق نور

چون خوری یکبار از ماکول نور

خاک ریزی بر سر نان و تنور

روی تاریک تو چو دود تنور

در خورد راستی مقابل نور

زمین چون اثیر از دم و دود و نور

تو هم آتشی زن دگر در تنور

به نیلی حصار فلک، سبز نور

چو آتش زبانه کشد از تنور

از آن چار، یک زن چو دریای نور

خروشان روان گشت سوی تنور

چو دیدم درست آن درخشنده نور

چو خور تافتی از میان تنور

بسوزاد در آتش آن کاین تنور

تو را داد جای ای درخشنده نور

سری دید پر خون به خاک تنور

کزو داشت بیننده ی مهر، نور

تافت بر خوابگهِ عالم ، نور

باز جنبید و به جوش آمد نور