لقب کرده‌ست روحا خویشتن را

به دل در راه داده اهرمن را

پیام من نگو آن سیمتن را

شکسته زلفکان پر شکن را

ببوسیدند هر دو ارغون را

پس آنگه بسدّین نوشین لبان را

مکن غمگین به یافه خویشتن را

مده در خویشتن راه اهرمن را

سپردم نام نیکو اهرمن را

علم کردم به زشتی خویشتن را

ای برآراسته از لطف و سخا معدن خویش

همچو گوهر که بیاراید مر معدن را

دفتری ساختم از بهر تو پر مدح و هجا

هر چه مدحست ترا هر چه هجا دشمن را

از برای صلاح دشمن را

عقل خوانده حواس روشن را

از پی دوست را و دشمن را

علم جان را به و عمل تن را

دید مردی جوان مر آن زن را

کرد پیدا در آن زمان فن را

تن مزن پاس دار مر تن را

زانکه بر سر زنند تن‌زن را

رای بد ملک و دین روشن را

همچو یار بدست مر تن را

جسته بهر سلامت تن را

سر گریبان و پای دامن را

کرا عقل باشد زبر دست شهوت

چرا زیردستی کند هیچ زن را

عیال زن خویش باشد هرآنکس

که فرمانبرِ زَّن کند خویشتن را

ولیکن کسی را که زن شوی باشد

[...]

شفیع انگیخت پیران کهن را

که نزد شه برند آن سرو بن را

مهین بانو چو بشنید این سخن را

صلا در داد غم‌های کهن را

به گردن برنهم مشکین‌رسن را

برآویزم ز جورت خویشتن را

چو شه بشنید قول انجمن را

طلب فرمود کردن کوه‌کن را

نظامی گر ندید آن ناربن را

به دفتر در چنین خواند این سخن را

گره بین بر سرم چرخ کهن را

بباید خواند و خندید این سخن را

درید آن نامه گردن شکن را

نه نامه بلکه نام خویشتن را