نگیرم باز دست از دامن تو

منم با خون خود در گردن تو

از کوفتن پای تو و گشتن تو

لعبی است هر اندام تو را بر تن تو

ماهی تو از جیب تو تا دامن تو

چون چرخ همی گردد پیرامن تو

چون موی شدم ز رشک پیراهن تو

وز رشک گریبان تو و دامن تو

کاین بوسه همی دهد قدمهای ترا

وآنرا شب و روز دست در گردن تو

ای از گل مکرمت سرشت تن تو

شد خربره اهل تیغ چون دشمن تو

خون ریختن خربره در گردن تو

لیکن دیت خربره در گردن تو

پیراهن و فوطه بر تن روشن تو

می رقص کند بناز گرد تن تو

گه دست گریبان زده در گردن تو

گه پای ترا بوسه دهد دامن تو

تا دست رهی گسست از دامن تو

تا دیده بریده گشت از دیدن تو

از زخم طپانچه ها که بربر زده ام

شد سینه من برنگ پیراهن تو

کو آن می دیرسال زودافکن تو

محراب دل من ز حیات تن تو

میخانه مقام من به و مسکن تو

خم بر سر من، سبوی در گردن تو

چشمم به گل است و مرغ دستان زن تو

میلم به می است و رطل مرد افکن تو

زین پس من و صحرای دل روشن تو

من چون تو و تو چون من و من بی من تو

ای وهم و خیال و حسِّ تو رهزن تو

بشناس که نیست جان تو در تن تو

این سر ز سر گزاف نتوان دانست

این جز به تفکّر نشود روشن تو

چراغ مُرده را ماتم مکن تو

که افسوس‌ست هین مشنو سخن تو

نه چندانست در ره ره زن تو

که گر گویم بگرید دشمن تو

بپوشی جامهٔ با صد شکن تو

نیندیشی ز کرباس و کفن تو

که هر چیزی که می‌خواهی بکن تو

مگوی از دین من با من سخن تو

زفان را خوی کم ده بر سخن تو

ز سی دانش در سی بند کن تو

چو بیشک بی نظیری در سخن تو

سخن گویی خویش اظهار کن تو

جوانی میکنی در پیش من تو

حساب گور کن ای پیرزن تو

گواهی میدهی بر خویشتن تو

ولی عاشق تری باللّه ز من تو

چنین نازک مباش ای جان من تو

که از گل برنتابی یک سخن تو

سرم گر چون قلم برّی ز تن تو

نیابی جز وفاداری ز من تو

نگردد گَرد گِرد دامن تو

نه مویی کژ کند سر بر تن تو