بدانجا رفته هر کس خرّمی را.

چو دیبا کرده کیمُخْتِ زَمی را.

پدید آور بهار مردمی را

به بار آور درخت خرمی را

آرام دلی است هر دمی را

پایانی هست هر غمی را

ز کفک و خون برآرد آدمی را

ز کاف و نون فلک را و زمی را

ز کفّ خود برآرم آدمی را

ز کاف ونون فلک را و زمی را

گیرم که می نیرزم من بنده همدمی را

آخر به پرسشی هم جاییست مردمی را

غمزه زنان چنین هم بی رحم وار مگذر

دانی که هست آخر جانی هر آدمی را

آن دم که من به یادت میرم به گوشه غم

[...]

که سرخی در خور آمد خرمی را

نشاید جز کبودی ماتمی را

که یابد خسته چون نامحرمی را

بجان لرزان به بیند بیغمی را

فزاید در دل و جان بی غمی را

نشاط و سور بخشد ماتمی را

کند بل منجذب دریا نمی را

به بخشد حق بآهی عالمی را

خودی دادم ز خود نامحرمی را

گشادم در گل او زمزمی را

بده آن نالهء گرمی که از وی

بسوزم جز غم دین هر غمی را