بدان تا دل از عشق بی غم کنی

کنی صبر و زاری و غم کم کنی

ای میر اگر تو قصد بخان حرم کنی

اطراف او برتبت باغ ارم کنی

زی دشمنان تمام بدست الم دهی

با دوستان حدیث بلطف و کرم کنی

هنگام جنگ روی زمین بی عدو کنی

[...]

چه باشد که دایم تکلم کنی

تبسم نمایی تنعم کنی

شاه بدانی که جفا کم کنی

گر دگران ریش، تو مرهم کنی

تا که تو نظارهٔ عالم کنی

عمر شد کی درد را مرهم کنی

چون بنای دوستی محکم کنی

خویشتن را درحرم محرم کنی

راه خود چون خود روی ره گم کنی

قطره هرگز در کجا قلزم کنی

شق باید ریش را مرهم کنی

چرک را در ریش مستحکم کنی

نتانی که یک مو ز من کم کنی

مگر رزم با سام نیرم کنی

ور نه سرگردان شوی سر دم کنی

در خودی بی شک خدا را گم کنی

چند اسباب اقامت جمع در عالم کنی؟

ریشه تا کی در زمین عاریت محکم کنی؟

چند در پیری ز فوت مطلب دنیای دون

قامت خم گشته خود حلقه ماتم کنی؟

فکر آب و نان برآورد از حضور دل ترا

[...]

که بیهوده تاراج مردم کنی

متاع کسان نام خود گم کنی

خویش را چون از خودی محکم کنی

تو اگر خواهی جهان برهم کنی

با غمزاتی که تو خانم کنی

رخنه به دین و دل مردم کنی

جان به لب عاشق بی دل رسد

با غمزاتی که تو خانم کنی

دریا دریا به تو حسن اندر است

[...]

چو بر چهر خوبان تبسم کنی

چو این کوی تاریک را گم کنی