خوی او از خام‌کاری کم نکرد

سینهٔ من سوخت چشمش نم نکرد

دشمنان با دشمنان از شرمِ خلق

آشتی رنگی کنند آن هم نکرد

از مکن گفتن زبانم موی شد

[...]

گر نفسش گرم روی هم نکرد

یک نفس از گرم روی کم نکرد

آنک کار او جز به حق یک دم نکرد

تا به زانو بند اشتر، کم نکرد

تن که یک درد مرا مرهم نکرد

همچو موئی گشت و موئی کم نکرد

مشک را بیهوده حق خوش‌دم نکرد

بهر حس کرد و پی اخشم نکرد

هم از عاجزی پشت را خم نکرد

ز نیروی دل ذره‌ای کم نکرد

نعره او خواب تو را کم نکرد

قامت او قد تو را خم نکرد

یکی خصم را بسته غم نکرد

سر مویی از فرق او کم نکرد

دوست سوزی‌ست این که با من کرد

کار من بر مراد دشمن کرد

ماتم عشق وعزای او چه با عالم نکرد

کیست در عالم که برخود نوحه ماتم نکرد

آن بت شمشیرگر ما را به خود همدم نکرد

ریخت خون عشقبازان را و ابرو خم نکرد

آن بت شمشیرگر ما را به خود همدم نکرد

ریخت خون عشقبازان را و ابرو خم نکرد

به مسلم، چو روزی مسلم نکرد

باو آنچه داد از مغی کم نکرد

نیک ژاژ و کفر خود را کم نکرد

دیو نفس از ملک جانش رم نکرد

کس بهم کیش خود این استم نکرد

این جفاها کس به کافر هم نکرد