نهایت نیست روز ماتمم را

سری پیدا نمی‌آید غمم را

طفل عشقم تربیت کن هم مرا

تا برون آری ازین ماتم مرا

نیم جانی بود از عالم مرا

از هزاران جان به است این دم مرا

گفت ای یاری ده هر دم مرا

در قیامت کور گردان هم مرا

داد قربت خسرو اعظم مرا

برکشید از جمله ی عالم مرا

چون فلک بر چرخ گردان جای داد

رای سلطان بنی آدم مرا

عقل کل برماجرای غیب داشت

[...]

کین منی از وی رسد دم دم مرا

پس ورا بینم چو این شد کم مرا

گر نباشد قید آن گیسوی خم بر خم مرا

کی بصد زنجیر بتوان داشت در عالم مرا

با خیال آن پری خو کرده ام ناصح برو

خوش نمی آید ملاقات بنی آدم مرا

نه منم بی غم نه غم بی من دمی ایزد مگر

[...]

کی ز تیغ آفتاب خویش باشد غم مرا

سر بود در راه او چون قطرهٔ شبنم مرا

من که همچون سبزه‌ام هر شبنم آب زندگی ست

از چه دارد ابر بر سر منت عالم مرا

معجز عیسی ز زخم سینهٔ من عاجز است

[...]

نیست بر ابرِ بهاران، دیدهٔ پر نم مرا

آبِ باریکِ قناعت می‌کند خرّم مرا

یک سرِ سوزن تعلّق نیست با عالَم مرا

رشته از پا برنیارد رشتهٔ مریم مرا

از شمارِ موج آگاهم ز روشن‌گوهری

[...]

فزونی تو را زیبد و کم مرا

تو را شادی ارزانی و غم مرا

تو دادی به من نور چشم مرا

که روحی دمیدی تو جسم مرا