گمانی چنان برد کو رستم‌ست

بدانست کز تخمهٔ نیرم‌ست

گمانی برم من که او رستمست

که چون او بگیتی نبرده کمست

به دل گفت بهمن که این رستمست

و گر آفتاب سپیده دمست

ازین پس نگوییم کو رستمست

نه زو مردی و گوهر ما کمست

که این بارهٔ آهنین رستمست

که خام کمندش خم اندر خمست

بدانید کین شیر دل رستمست

جهانگیر و از تخمهٔ نیرمست

ترا جای نالیدن و ماتمست

که اندر دلت شاد کامی کمست

زمین چونش مردم نباشد گمست

زمین را پرستنده هم مردمست

از آن آن که ایدون خوش و خرّمست

که با فرّ فرخ پی آدمست

بگفت این و از هر دو بادام مست

به پیکان همی سفت دُر بر جمست

بربط تو چو یکی کودکک محتشمست

سر ما زان سبب آنجاست که او را قدمست

کودکست او، ز چه معنی را پشتش به خمست

رودگانیش چرا نیز برون شکمست

که همچون دلیری به گیتی کمست

زپشت یل پیل تن رستمست

که پور جهان پهلوان رستمست

نبیره ز سامست و از نیرمست

که گر چند رامش خوش و خرمست

نخوانمش دل پر خره در غمست

ار نیست دهان فزونت ار هست کمست

گویی به مثل وجودش اندر عدم‌ست

درد است و دواست هم شفا و الم‌ست

گویی ملک الموت و مسیحا بهم‌ست

تنگی دهن یار ز اندیشه کمست

اندیشهٔ ما برون هستی ستم‌ست

گر هست به نیستی چرا متهمست

ار نیست فزونشدست ور هست کمست

پیش ازین گفتم سه بوسش را همی

مردمست آن روسبی زن مردمست

باز از آن فعل بدش گفتم که نه

سگ دمست آن روسبی زن سگ دمست

گوید از سختی ور امیر سرخس

[...]

گرچه پیشند پیش از این چه غمست

پیشی صفر بیشی رقمست

یار نیک اندرین زمانه کمست

زانکه غثّ و سمین کنون بهمست

تیغ را بر عدو چنین کرمست

بر ولی فضل شاه ازو چه کمست