گمانی چنان برد کو رستم‌ست

بدانست کز تخمهٔ نیرم‌ست

گمانی برم من که او رستمست

که چون او بگیتی نبرده کمست

به دل گفت بهمن که این رستمست

و گر آفتاب سپیده دمست

ازین پس نگوییم کو رستمست

نه زو مردی و گوهر ما کمست

که این بارهٔ آهنین رستمست

که خام کمندش خم اندر خمست

بدانید کین شیر دل رستمست

جهانگیر و از تخمهٔ نیرمست

ترا جای نالیدن و ماتمست

که اندر دلت شادکامی کمست

زمین چونش مردم نباشد گمست

زمین را پرستنده هم مردمست

از آن آن که ایدون خوش و خرّمست

که با فرّ فرخ پی آدمست

بگفت این و از هر دو بادام مست

به پیکان همی سفت دُر بر جمست

بربط تو چو یکی کودکک محتشمست

سر ما زان سبب آنجاست که او را قدمست

کودکست او، ز چه معنی را پشتش به خمست

رودگانیش چرا نیز برون شکمست

که همچون دلیری به گیتی کمست

زپشت یل پیل تن رستمست

که پور جهان پهلوان رستمست

نبیره ز سامست و از نیرمست

که گر چند رامش خوش و خرمست

نخوانمش دل پر خره در غمست

همه سیستان پر زنای و نمست

همه خان‌ها گریه و ماتمست

مرا پرورانیده چون رستمست

که چون او نِبَرده به گیتی کمست

بدو گفت کای شاه زانم غمست

که این نامور دختر رستمست

اگر دختر او دختر رستمست

به لشکر چنو نامداری کمست

همی گفت هر کس که این رستمست

ازیرا چنین زخم او محکمست

چنین گفت بهمن که این رستمست

که امروز چون او به گیتی کمست