به سام نریمان ستاره شمر

چنین گفت کای گرد زرین کمر

یکی هدیه آرای بسیار مر

ز دینار وز اسب و زرین کمر

ز اسپ و ز شمشیر و گرز و کمر

ببخشم ز هر چیز بسیار مر

ای سرو روان و بارِ آن سرو، قمر

سروت قد و سیمین بر و چهره چو قمر

ماهی تو؛ اگر بخنددی ماه از ابر

سروی تو؛ اگر ببنددی سرو، کمر

کسی کم بدو تازه بد عیش و عمر

ربودش ز من چرخ غدار غمر

کمندش چو کشتی به کین خم شمر

شدی هر خمش گرد ده تن کمر

وز خرد سوی جان زیرک و غمر

مرگ را دوست روی کرده چو عمر

ز اول خلقت و بآخر عمر

بوده در کار عقل جاهل و غمر

تو نصیحت مدار خوار که غمر

کرد ضایع به طمع عمّان عمر

این بُوَد زیرک آن نباشد غمر

این نه بیمار و آن نه کوته عمر

روز و شب را به سوی زیرک و غمر

تحفه از وی غمست و غارت عُمر

از پی شرع و ملک بسته کمر

بیش علم علی و عدل عمر

چونکه گردد سبز باز آرد ثمر

رو تو این بررا چو جان خود شمر

گر بدین مصطفی بندی کمر

بر دهد شاخ امید تو ثمر

گفت داودش که ای نور قمر

خواهم از نخل ولایت یک ثمر

عین عقل خویش را کن محو امر

تا نگردد عین عقلت محو خمر

آنکه یارش بد ابوبکر و عمر

از سر انگشت او شق شد قمر

بهر خدمت هر که بربندد کمر

از درخت معرفت یابد ثمر

ای مرا تو مصطفی من چو عمر

از برای خدمتت بندم کمر

سایه، خواب آرد تو را همچون سمر

چون برآید شمس انشق القمر