دگر با او بزی فر به چو ماهی

بگفتند اوست مقصود کماهی

منم یوسف که اسرار کماهی

گرفته نورم از مه تا به ماهی

تو بیچون آمدی از مه بماهی

چگویم دوست در چشمم چو ماهی

ز لا موجود شد سرّ کماهی

ببین بگرفته لا ا زمه بماهی

ز آلایش شود سرّ کماهی

بمه آید حقیقت آن ز ماهی

از این جوهر ببین سرّ کماهی

گرفته نورش از مه تا بماهی

عجب دارم که از مه تابه ماهی

تواند گفت کس وصفش کماهی

خوش آن شبرو که می بیند کماهی

به نور صبح از مه تا به ماهی

ز شکل نقطه نون هم کماهی

پدید آورد از مه تا بماهی

کند تا پولکش را زر کماهی

چو موج آید به روی آب ماهی

مگر دریاست کامد همچو ماهی

که ماهی را نمی‌دانم کماهی

مگر دریاست کامد همچو ماهی

که ماهی را نمی‌دانم کماهی

ندانم آفتابی یا که ماهی

من این معنی نمی دانم کماهی

بمیرد فایز ار دور از تو باشد

به تو محتاج تر زآبم که ماهی

محیط آن نور و مستولی کماهی

بر اشیاء جمله از مه تا بماهی

ازین دریا ب آن دریا چو ماهی

مگو ماهی بگو دریا کماهی

که حبل الله بر ماهست و ماهی

محیط ای یوسف چاهی کماهی

ای آنکه بر آسمان خوبی ماهی

دادی ز برای دوستانت ماهی

در دیده چو دید عکس ساقت دل من

حیران شد و گفت از تعجب ماهی