بگفت این و برفت و آدم آمد

ز خنّاسش دگر باره غم آمد

ولی چون باد ازو در مریم آمد

ز روح الله حیات عالم آمد

تویی تو ترا نامحرم آمد

تو بی تو شو که آدم آن دم آمد

کفی خاک از در او آدم آمد

غباری از ره او عالم آمد

خطای ترک در من دایم آمد

خطا گفتم صوابم خادم آمد

چمن درخاصیت چون مریم آمد

که فرزند چمن عیسی دم آمد

دلت از عالمی چون خرّم آمد؟

که بنیاد همه بر ماتم آمد

سزای روح قدسی آدم آمد

که فخر ملّک و تاج عالم آمد

کمال شرع او در عالم آمد

دل مجروح جمله مرهم آمد

بقول ناکسان راهت گم آمد

ترا اینجانهادت قلزم آمد

دمی ز آندم مرا اندر دم آمد

تو گوئی زخم ما را مرهم آمد

فنا یکتا بُد و اشیاگُم آمد

چو یک قطره که عین قلزم آمد

از این جوهر نظام عالم آمد

صفاتش جمله عین آدم آمد

هان ای دل خسته وقت مرهم آمد

خوش خوش نفسی بزن که آن دم آمد

یاریکه از او کار شود یاران را

در صورت آدمی به عالم آمد

ولیّ از پیروی چون همدم آمد

نبیّ را در ولایت محرم آمد

نبوّت را ظهور از آدم آمد

کمالش در وجودِ خاتم آمد

بر حال ویش ترحم آمد

گریان شد و در تکلم آمد

به نال ای دل که دیگر ماتم آمد

بگری ای دیده ایام غم آمد

لله الحمد که از پرتو خورشید قدم

سایه مرحمتی بر سر عالم آمد

عالم افروز دری زینت دوران گردید

که بخورشید درین بزم مقدم آمد

نیری از فلک پادشهی کرد طلوع

[...]

چه زخم است اینکه داغش مرهم آمد

چه نورست اینکه نارش همدم آمد