نخواهم آب و آتش در هم افتد

کز ایشان فتنه‌ها در عالم افتد

این وصلت اگر فراهم افتد

هم قرعهٔ فال بر غم افتد

اگرچه حیرت اینجا یک دم افتد

ولی آنجایگه صد عالم افتد

زهی غیرت که گر بر عالم افتد

بیک ساعت دو عالم برهم افتد

زهی غیرت که گر بر عالم افتد

بیک ساعت دو عالم بر هم افتد

ز عشق از ذرّهٔ بر عالم افتد

بیک ساعت دو عالم بر هم افتد

دلی را با دلی چون بر هم افتد

همی آوازه‌ای در عالم افتد

خوشا وقتا که باشد آن دو دل را

ولکن این چنین دل خود کم افتد

چون آه دمادمم افتد

سوز دل من در دل انجم افتد

با روی تو گر چشم مرا کار افتاد

آری همه کارها بمردم افتد

ز هجر او دل من هر زمان به دست غم افتد

تنم ز دوری او در شکنجهٔ ستم افتد

شبی که قصهٔ درد دل شکسته نویسم

ز تاب سینه بسوزم که سوز در قلم افتد

قدم بپرسشم، ای بت، بنه، که چون تو بیایی

[...]

از باد صبا در سر زلفش چو خم افتد

صد عاشق دلسوخته در بحر غم افتد

مشتاق حرم گر بزند آه جگر سوز

آتش بمغیلان و دخان در حرم افتد

در هر طرفت هست بسی خسته و مجروح

[...]

دو عاشق را نظر چون برهم افتد

تو گویی آتشی در عالم افتد