که آواره و بد نشان رستم است

که از روز شادیش بهره غم است

تو گفتی گو پیلتن رستم ا‌ست

وگر سام شیرست و گر نیرم‌ است

اگر طوس جنگی‌تر از رستم است

چنان دان که رستم ز گیتی کم است

گر آنجا که هستی خوش و خرم است

چنان چون بباید دلت بی‌غم است

بدانست کان پیلتن رستم است

سرافراز وز تخمهٔ نیرم است

نه زین نامداران سواری کم است

نه آن دوده را پهلوان رستم است

کز این کشتگان جان ما بیغم است

روان سیاووش ز این خرم است

که توران ز ایران همه پر غم است

زن و کودک خرد در ماتم است

گه فضل آرایش عالم است

به هر علم فخر بنی آدم است

از پس من غمست و پیش غم است

ز بر من نمست و زیر نم است

این دل بسته خسته درد است

وین تن خسته بسته الم است

عجبا هر چه بیش می نالم

[...]

ز اولاد رستم به من ماتم است

به ترکان بلا تخمه نیوم است

مرا نگارا با روی تو چه جای غم است

که چون تو یار ز خوبان روزگار کم است

بهشت و دنیا هر دو به هم نبیند کس

بهشت و دنیا با هم مرا ز تو به هم است

تو در دلم بنشستی و غم بشد ز دلم

[...]

نماید همی کاین جهان یک دم است

اگر شادکامی و گر خود غم است

همه خانه ها مویه و ماتم است

بجای می و شادکامی غم است

ولیکن چنان زندگانی کم است

که روز و شبان مویه و ماتم است

نیابی تو کاخی که بی ماتم است

بجای چنان شادکامی غم است

که شیث است این و دگر آدم است

چنین داستان در خور ماتم است

که مردم بدین گوهران مردم است

گر این نیست، از مردمی او کم است

مرد هشیار در این عهد کم است

ور کسی هست بدین متهم است

زیرکان را ز در عالم و شاه

وقت گرم است نه وقتِ کرم است

هست پنهان ز سفیهان چو قدم

[...]

صلح با عدل و جنگ باستم‌است

با بدی نیک و با نشاط غم است