دل او چون ز حق محقّق شد

صدف درّ رؤیت حق شد

ز گرما روی خسرو پر عرق شد

چه می‌گویم که ماهش پر شفق شد

ز دست شب گریزان در افق شد

مه از مشرق برین نیلی تتق شد

از آن می خورد هر کو مست حق شد

وجودش پاک و صافی چون ورق شد

چون که در راه عشق صادق شد

مقتدای هزار عاشق شد

نام مهدی ز مهد مشتق شد

عصمت شاه مهد مطلق شد

تا گرم اعاده ی سبق شد

چون غنچه دلم ورق ورق شد

کسی به دعوی مهرش چو صبح صادق شد

که چون جرس دل او با زبان موافق شد

چنین که چشم به روی تو دوخت پنداری

که عکس آینه پیش رخ تو عاشق شد

لباس جلوه رسایی نمود، تا آخر

[...]

دریغ آن دم که بر در دق و دق شد

دریغ آن دم که گفتم آه لق شد

تا به زلف تو دلم ملحق شد

این پریشانی از او مشتق شد

تومگر روی به مه بنمودی

که مه از نورجمالت شق شد

بت ما رفت به بتخانه مگر

[...]

هر آن آگه زعین ما خلق شد

بسر ذات خود عارف بحق شد

جنانی نی که مأوای فرق شد

دلی بل کوشکست و جای حق شد

از آن بود اینکه اشیاء بر نسق شد

قبول هر یک از حق بود و حق شد

باسم کل تجلیهای حق شد

بکلیت عیان در ما خلق شد

بدنیا هر که امیدش بحق شد

بدور از چشم انسش ما خلق شد

اگر این هر دو با هم متفق شد

بعبدی او بدارائی محق شد