بده تو بار خدایا درین خجسته سفر

هزار نصرت و شادی هزار فتح و ظفر

به حق چار محمد به حق چار علی

بدو حسن به حسین و به موسی و جعفر

خداوندی چو بوالفتح مظفر

ز سلطان یافته هم جاه و هم فر

محمد هم بنامت شد مظفر

بعالم بر تمامی اهل کافر

شافعی ادریس و مالک با زفر

یافت زیشان دین احمد زیب و فر

نی صفا می‌ماندش نی لطف و فر

نی بسوی آسمان راه سفر

چون صفر آید شود شاد از صفر

که پس این ماه می‌سازم سفر

بیندیش در قلب هیجا مفر

چه دانی که زان که باشد ظفر؟

گر چنین باشد مسافر را سفر

بر مراد خویشتن یابد ظفر

بی کسان را یاوری کن در سفر

طالبان را بر تمنا ده ظفر

بدو گفت ای مرغ فرخنده فر

درآور جهان را ابر زیر فر

شه چون مه چارده شب آمد ز سفر

بر فتح هری یافت دم صبح ظفر

وین طرفه که سال و ماه این فتح شود

روشن چو تأمل کنی از شهر صفر

شاه را چاره نیست از دو نفر

تا زید در جهان به دولت و فر

گر نشان بودی ازین فیروزه سفر

نقطه ای بی شک شدی آن نقطه صفر

آنکه افتد گر خطایی در سفر

نزد اهل فقر باشد مغتفر

بس عوالم طی کند با زیب و فر

بس عجایب بیند اندر آن سفر

یعنی از بهر تجارت بر سفر

یا به جنگ دشمنان بهر ظفر

شد اُسامه سوی قوم ی در سفر

که از ایشان بد مسلمان یک نفر

گفته بودش زآنکه جبریل این سفر

نیست لازم حیدر فرخنده فر

ای اسیران قضا؛ در این سفر

غیر تسلیم و رضا، این المفر؟

بگفت ای دو فرزند فرخنده فر

بسازید بامن بسیج سفر