تو خود دانی که ما با هم چه گفتیم

به پیمان دست یکدیگر گرفتیم

ای بس که به خار مژه خارا سفتیم

تا از ره عشق نکتهای برگفتیم

تا ما ز شراب معرفت آشفتیم

خود را بیخود ز خویشتن بنهفتیم

بسی چون عنکبوتان خانه رفتیم

بسی همچون مگس افسانه گفتیم

گهی از فخر فوق عرش رفتیم

گهی از عار تحت عرش خفتیم

کنون ما نیز خون خوردیم و رفتیم

به درد و غصه زیر خاک خفتیم

بگفتی آنچه ما اینجا بگفتیم

ز تو دیدیم اسرار و شنفتیم

در این دریا کنون رفتیم و گفتیم

حقیقت را ز رخ را در نهفتیم

ز وصلت ما اگر بسیار گفتیم

دُرِ اسرار بسیاری بسُفتیم

گفت آن شمس دین که می‌گفتیم

باز آمد به ما‌، چرا خفتیم‌؟

خلق و خلقی که بودشان گفتیم

آنچه دیدیم هیچ ننهفتیم

سخن شمس دین همیگفتیم

در اسرار او همیسفتیم

بپوشان آنچه ما کردیم و گفتیم

مکن پیدا، اگر چیزی نهفتیم

الف و میم و معرفت گفتیم

گوهر معرفت نکو سفتیم

المنة لله که به خون گر خفتیم

یکچند چو غنچه عاقبت بشکفتیم

از کشمکش دهر بسی آشفتیم

کز گوهر راز سبحه واری سفتیم

رفتیم برون زین چمن و هیچ نگفتیم

ناچیده گلی صد سخن سخت شنفتیم

ماییم درین گلشن عیش از ستم بخت

آن غنچه دلتنگ که هرگز نشکفتیم

سودیم بپای همه کس چهره اخلاص

[...]

قاضی ... مرد و این خبر را

صد مژده ز مرد و زن شنفتیم

مهروزه ی سال مرگ او را

قاضی... مرد مژده گفتیم

۱۲۸۴ق

دیشب من و پروانه سخن می‌گفتیم

گاه از گل و گه ز شمع‌، می‌آشفتیم

شد صبح نه پروانه به جا ماند و نه من

گل نیز پر افشاند که ما هم رفتیم

ده سال به یک مدرسه گفتیم و شنفتیم

تا روز نخفتیم

هزاران نکته اندر دل نهفتیم

یکی بود از هزار، اینها که گفتیم