عفو او را قبول بهر خطاست

کرمش را نزول بهر عطاست

گفت تا پاسخ تو زین نمط است

هرچه گویی و گفته‌ای غلط است

ور خورد هر چار دور از اوسط است

او اسیر حرص مانند بط است

خجل گفت کانچ از من آمد خطاست

ببخشای بر من، چه جای عطاست؟

وگر رخصت بخل یابد خطاست

کزو عالمی را امید عطاست

آنکه ز حق پاکی چشمش عطاست

منع ز رخسار بتانش خطاست

راه حق آن بود که در وسط است

غیر از آن شک و شبهه و غلط است

کژی دایره نه از نُقَط است

نقطه و آنگاه کژ، نه این غلط است

همچنین جسم​ها ز سطح و خط است

که مر آن را وجود از نقط است

کلک عفوی که نه رضوان نمط است

خط آن حجت بعد و سخط است

در آنجا که دیوان عفو و عطاست

غم معصیت‌، لاف طاعت‌، خطاست

ای منشی دیوان عزیز این چه خط است؟

وین لفظ که جمله هم چو سنگ و سقط است

ناصح چو به کیش تو سزای سخط است

بالله که غلط بر تو گرفتن غلط است

نقطه‌ تو، تا تو در راهی‌ خط‌ است‌

بحر تا واصل‌ نِه‌ ای در وی شط‌ است‌

گفت زآن خیرالامورت اوسط است

راست بین نقطتین آن یک خط است

عدل همچون به دایره نقط است

هر طرف‌ ظلم‌ و عدل‌ در وسط است