پسر بد مر او را یکی همچو شیر

که ساسان همی خواندی اردشیر

نشانی مگر یابد از اردشیر

نباید که او دو شد از غرم شیر

چو بشنید بر پای جست اردشیر

که با من فراوان برنجست و شیر

به نیروی شاپور شاه اردشیر

شود بی‌گمان آب در چاه شیر

دگر شارستان اورمزد اردشیر

هوا مشک بوی و به جوی آب شیر

شمشیر بود ابروی آن بدر منیر

وآن دیده به خون خوردن چستست چو شیر

از یک سو شیر و از دگر سو شمشیر

مسکین دل من میان شیر و شمشیر

نه از نیزه بترسد نی ز شمشیر

نه از پیلان بیندیشد نه از شیر

به خر مانی که دارد بار شمشیر

ندارد سود وی را چون رسد شیر

گه تندی زبون من بدی شیر

چنانچون گاهِ تیزی تیر و شمشیر

دلا تو آن دلی کز پیل و از شیر

نترسیدی هم از ژوپین و شمشیر

کهستان را چنان کردم به شمشیر

که آهو را همی فرمان برد شیر

شراب کام را جامست شمشیر

چو راه خرمی را راهبان شیر

یکی زنده پیلی همانند شیر

به حمله چو آتش به زفتی چو شیر

چنین گفت گوینده با اردشیر

که آمد سواری به کردار شیر

چو نزدیک لؤلؤ رسید اردشیر

سپاهی که بُد خسته از جنگ شیر

حیدری‌کش خدای خواند شیر

کی زدی بر معاویه شمشیر

روی چون آفتاب و دل چون شیر

چون ره کهکشان کمر شمشیر

جوانمردی رحیم و تند چون شیر

زبانش گه کلید و گاه شمشیر

تعصب را کمر در بسته چون شیر

شده بر من سپر، بر خصمْ شمشیر

به سرپنجه شدی با پنجهٔ شیر

ستونی را قلم کردی به شمشیر