هران کس که نیکی فرامش کند

خرد رابکوشد که بیهش کند

هر آن کس که نیکی فرامش کند

همی رای جان سیاوش کند

بدان تا به عقبی مرا خوش کند

تو را دیده و دل بر آتش کند

گر او را شهنشاه دل خوش کند

وگرنه دل من پر آتش کند

بدان تا دلِ تنگ او خوش کند

سوی پیل دندان سرش کش کند

به حلوا پزی صد کس آتش کند

به حلوا دهان را یکی خوش کند

کسی کاو سماعی نه دلکش کند

صدای خم آواز او خوش کند

چون فلک را کره‌ای سرکش کند

از هلالش نعل در آتش کند

تا خدایش باز صاف و خوش کند

او که تیره کرد هم صافش کند

و گر کاخ و ایوان منقش کند

تن خویش را کسوتی خوش کند

قول ما صدیق تصدیقش کند

آن محقق نیک تحقیقتش کند

نوبهار آمد که بوی گل جهان را خوش کند

جرعه نوشان را شقایق نعل در آتش کند

خرم آن شاهد که نوشد جرعه ی بیغش بناز

عاشق دلخسته از نظاره ی او غش کند

لاله خون ریزان، گل آتشبار و سوسن ده زبان

[...]

از سعی تیشه، چون دل فرهاد نشکند؟

آن دل شکسته باد، کز امداد نشکند!

عشق مرا چه غم ز دهن خوانی رقیب

سیمای آتش از دم حداد نشکند

پشتم خمید و، عشق خداداد او بجاست

[...]

معنی خوش لفظ را هم خوش کند

ذات دلکش اسم را دلکش کند

جنگ با او آب را آتش کند

صلح او چون آبت آتش خوش کند