بگرفت به چنگ چنگ و بنشست

بنواخت به شست چنگ را شست

دلش زان زده فال پر آتشست

همه زندگانی برو ناخوشست

یکی کاخ زرین ز بهر نشست

برآورد و بالاش داده دو شست

بپیمود زان مرز فرسنگ شست

به شهری دگر ساخت جای نشست

درم بار کردند خروار شست

هم از گوهر و جامهٔ بر نشست

چو هر سه مه اندر عماری نشست

ز رومی همان خادم آورد شست

تن مرده چون مرد بیدانشست

که دانا بهرجای با رامشست

هرآنگه که سال اندر آید بشست

به پیش مدارا بباید نشست

تو گفتی تنش کوه آهن کشست

همان اسپش از باد و از آتشست

به ایرانیان داد کشتی چو شست

دگر کشتی او با سپه بر نشست

بدو گفت پیرش که سالست شست

که تا من بدین کوه دارم نشست

به هر کام و شادی شهی سرکشست

شهی‌ گرچه یکروزه‌ باشد خوشست

که کهشان همه سنگ آهن کشست

دری تنگ و ره در میان ناخوشست

هوا رزمگه کوهش این ابر شست

درختش کمان آشیان ترکشست

یکی دزد رهدار با مرد شست

درین دز بر این کوه دارد نشست

بگفتا بلندی رویم ناخوشست

که از ببر، این دشت پرآتشست

دگر باره بر پشت باره نشست

بیامد برآورد زه را به شست

نخستین خدنگش رها شد ز شست

به پیشانی بارگی درنشست

ای سروری که کوکبهٔ کبریات را

کمتر جنیبت ابلق ایام سرکشست

رای تو در نظام ممالک براستی

تیری که جیب گنبد گردونش ترکشست

اکنون که از گشاد فلک بر مسام ابر

[...]

غم گرچه ناخوشست دل من بدان خوشست

کار غم و دلم چو شترمرغ و آتشست