پذیره به پیش سپهدار شد

چو یکجای دیدارشان باز شد

که تا بر من امروز او چیره شد

که من گور خر بودم او شیر شد

افسوس که نامهٔ جوانی طی شد،

وان تازه‌بهار زندگانی دی شد؛

حالی که ورا نام جوانی گفتند،

معلوم نشد که او کیْ آمد، کیْ شد!

چو از کین به نزدیک نصوح شد

تو گفتی یکی دیک در جوش شد

فریبنده چون پیش طیهور شد

زبانش به گفتار رنجو شد

بار توحید هرکسی نکشد

طعم توحید هر خسی نچشد

شربت عقل بردبار چشد

خر چو بی‌عقل بود بار کشد

تا عالم است امید کسی زو وفا نشد

تا خاک بود درد دلی را دوا نشد

کس دانه ای نیافت ازین خرمن کبود

تا همچو دانه بسته دام فنا نشد

دهر دو رنگ و چرخ دو کیسه چه کار کرد؟

[...]

بجز منصور کاینجابی گمان شد

گمان برداشت تاکل جان جاشد

جوهرت در گوش صاحب راز شد

زآنکه او با اهل حق همراه شد

هر که دنیا دار شد او گیج شد

همچو مال خویشتن او هیچ شد

هیچ کس از حال او آگه نشد

احولی با او مگر همخانه شد

تا با لب تو لبم هم دآواز نشد

وندر ره وصل با تو دمساز نشد

اگر گریه دو چشم من فراهم نامد

وز خنده دهان من زهم باز نششد

مژده ای دل که کار دیگر شد

و انچه می خواستی میسّر شد

یار از راه جور برگردید

مشفق و مهربان و چاکر شد

کار اگر بسته بد گشایش یافت

[...]

پنهان کنیمش تا ازو جان فرد و تنها می‌چشد

ترجیع گیرد گوش او، از پردها بیرون کشد

مهر تلخان را به شیرین می‌کشد

زانک اصل مهرها باشد رشد

زانک سرمهٔ نیستی در می‌کشد

باده از تصویر شیطان می‌چشد

دم دهد تا پوستت بیرون کشد

وای او کز دشمنان افیون چشد

این بدین سو آن بدان سو می‌کشد

هر یکی گویا منم راهِ رَشَد

خاک قارون را چو ماری درکَشد

استن حنانه آید در رَشَد