همی رفت رستم زواره پسش

کجا بود در پادشاهی کسش

خاکپاشانِ حجلهٔ انسش

ره‌نشینانِ حجرهٔ قدسش

چونکه جبریل گشت هم‌نفسش

باز گفت آنچه بود در هوسش

دشمن که فتاده است بوصلت هوسش

هر لحظه مبادا به طرب دست رسش

نی نی نکنم دعای بد زین سپسش

دشمن اگر از آهن است عشق تو بسش

فرستاد پیش ارسطالسش

که گردد ز نابخردی حارسش

از حضرت کریم امیدست هر کسش

اهلی اگر قبول تو دارد همین بسش

بود یک چین ابرو از تو بسش

که شود بسته در گلو نفسش

دخل سد ملک خرج یک نفسش

بسته سیمرغ زله مگسش

هر تنک مایه، نیست دسترسش

که خریدار گردد از هوسش

سفاین خرامنده چون بط بسش

لبالب ز در دامن هر خسش

مپرس حال اسیری که در خم هوسش

به قدر کسب هوا نیست روزن قفسش

به عرض شهرت خویش احتیاج ما دارد

چو شعله ای که نیاز اوفتد به خار و خسش

صفا نیافته قلب از غش و مرا عمری ست

[...]

دهد تطهیر هم از ماء قدسش

نیندازد بجز بر خویش انسش

خواب‌ می‌ریزد مدام از نرگسش‌

تا به‌ خواب‌ قهر بیند هر کسش‌

ساخت در مائده جولان فرسش

باز شد زان می گلگون هوسش