صاحبدلان که بندگی مقبلی کنند

در یوزه کرم ز توانگر دلی کنند

رو سوی مستی از سر هشیاری آورند

دیوانگی ز سلسله عاقلی کنند

از عین مردمی سگ کوی وفا شوند

خود را مرید اهل دل از کاملی کنند

با رهروان ز خضر و مسیحا روند پیش

با عاقلان ره سخن از غافلی کنند

جویای گنج لیک نه از راه نیستی

تحصیل کیمیانه ز بیحاصلی کنند

شاهان ملک خاک زمین تکیه گاهشان

بر ملک و جاه تکیه نه از جاهلی کنند

چون ماه نو بصیقل یک گوشه نظر

آیینه سیاه دلان منجلی کنند

پیران پارسا بحدیثی کنند مست

رندان مست را بنگاهی ولی کنند

جان در سر محمد و اولاد او دهند

سر در سر محبت آل علی کنند

آن قبله فلک که ملک چاکرش بود

صد همچو کعبه حلقه بگوش درش بود

شاه شهید میر علی حمزه آنشهی

کز خون خود قبای شهی در برش بود

فر هما گدای در او چه میکند

چون سایه سعادت او بر سرش بود

خاری که سر زند ز گلستان روضه اش

نخلی شود که میوه دلها برش بود

تن در هوس که خاک در او شود بجان

جان در هوای روضه جان پرورش بود

بر عرش میرسد بدرش هر که میرسد

آنجا کسی که میرسد این باورش بود

روز سماع و وقفه این روضه چو خلد

خیل ملک نظارگی منظرش بود

آنرا که داغ حسرت این روضه بر دلست

دوزخ شراری از دل پر اخگرش بود

هر کس که از سفال سگش آب میخورد

بادا حرام اگر طلب کوثرش بود

شهزاده یی که میر علی حمزه نام اوست

جبریل اگر بعرش پرد مرغ بام اوست

در وصف او مگو که سپهرش مقام شد

گو: پایه سپهر بلند از مقام اوست

هر کو شنیدی بوی شمیمی ز مشهدش

تا صبح حشر نکهت جان در مشام اوست

رضوان سلام کرد چو آن بارگاه دید

کرد از صفا خیال که دارالسلام اوست

هر کور بهر کام دلی سوی او رود

آن کعبه مراد دهد هر چه کام اوست

روح الامین که منهی دین پیمبرست

گوش و دلش همیشه بحرف و پیام اوست

خاص از پی نثار درش نقد جان رواست

وین جان که با من است هم از لطف عام اوست

تنها نه صید گیسوی مشکین او منم

هر جا که هست مرغ دلی صید دام اوست

جاییکه ساقی کرمش شد حیات بخش

خضر و مسیح تشنه لب درد جام اوست

از حلقه حرم اگرم دست کوته است

چشمم چو حلقه بر در بیت الحرام اوست

آنان که پای قدر بر افلاک بر نهند

بر آستان میرعلی حمزه سر نهند

زان واجبست خیل ملکرا سجود خاک

تا چهره نیاز برین خاک در نهند

درویش این درند به در یوزه قبول

آنان که پای بر سر صد گنج زر نهند

در سیر اورسندگهی ساکنان عرش

کز منتهای سدره قدم پیشتر نهند

در روضه اش نه حد ملایک بود گذر

گر پا نهند پازحد خود بدر نهند

خواهم بدیده خار رهش رفتن از مژه

گر جای خار در ره من نیشتر نهند

از گریه خون دیده برین آستانه ریخت

چندانکه خلق پای بخون جگر نهند

هر ذره خاک مردم چشمی ازین در است

کز مردمی بچشم خود اهل نظر نهند

اهل صفا که کعبه ایشان همی در است

زین در بسعی کعبه چه رو در سفر نهند

ای کعبه سعادت وای قبله شرف

پاکیزه گوهر صدق شحنه نجف

پیش تو ای امام بحق چون صف نماز

در سجده بسته اند ملک صد هزار صف

ذات تو گنجنامه سر حقیقت است

عقل توره برد بسر گنج من عرف

در روضه شریف تو خورشید ذره وار

خواهد که خاک ره شود از غایت شرف

ما را چه حد که روی برین آستان نهیم

از حضرت تو گر نرسد بانگ لاتخف

سوی در تو آمده ام از سر نیاز

چون اشگ خود دوان بسر از غایت شعف

آورده ایم سوی تو رخسار زرد خویش

اشک امید در نظر و نقد جان بکف

گر نیک و گر بدیم برحمت قبول کن

ما را مکن ز مرحمت خویش برطرف

چشم کرم ز لطف تو داریم و کرده ایم

بر ابر رحمت تو نظر باز چون صدف