سر نامه بود آفرین از نخست

بدانکس که دل را به دانش بشست

سپهبد نژادست و یزدان‌پرست

دل شرم و پرهیز دارد به دست

قدح هم چنان نامداری به دست

همه سرکشان از می جام مست

سخن گفتش از جام روغن نخست

همی دانش نامور بازجست

نباشد فراوان خورش تن درست

بزرگ آنک او تن درستی بجست

که همواره باشی تو زان تن درست

نباید به دارو ترا دست شست

تنش را به داروی کوهی بشست

همی داشتش سالیان تن درست

چو شب تیره شد آن نبشته بجست

بیاورد داروی کاهش درست

بینداخت دارو به رامش نشست

یکی جام بگرفت شادان به دست

ز لشکر نبینیم اسپی درست

که شاید به تندی برو رزم جست

سکندر چو دید آن تن پیل مست

یکی کوه زیر اژدهایی به دست

ز لشکر سواری مصور بجست

که مانند صورت نگارد درست

به ژرفی نگه کن چنان چون که هست

به کردار تا چون برآیدت دست

نگارنده بشنید و زو بر نشست

به فرمان مهتر میان را ببست

وگر خوانم از هر سوی زیردست

نماند برین بوم جای نشست

بفرمود قیدافه تا برنشست

همی راند و دستش گرفته به دست

به پیش من آور چنان هم که هست

به تندی برو هیچ مبسای دست

همی گفت کاینت سرای نشست

نبیند چنین جای یزدان پرست

ندانی که پیش که داری نشست

بر شاه منشین و منمای دست

اگر دست او من بگیرم به دست

به نزد تو آرم به جای نشست