مبارک بود طالع نقش بستم

فلک گفتا مبارک باد و هستم

چو شد نقاش این بت‌خانه دستم

جز آرایش بر او نقشی نبستم

در این صورت بدان‌سان مِهر بستم

که گویی روز و شب صورت پرستم

به دستان می‌فریبندم نه مستم

نیارند از ره دستان به دستم

رها کن تا در این محنت که هستم

خدای خویشتن را می‌پرستم

من اندر دست تو چون کاه پستم

وگرنه کوهْ عاجز شد ز دستم

و گر بالای مه باشد نشستم

شهنشه را کمینه زیردستم

چو سبزه لب به شیر برف شستم

چو گل بر چشمه‌های سرد رستم

چو بی‌زلف تو بیدل بود دستم

دل خود را به زلفت باز بستم

ترا گر دست بالا می‌پرستم

به حکم زیردستی زیرِ دستم

بدو گفتا من آن پولاد دستم

که دینت را بدین خواری شکستم

طلسم خویش را از هم گسستم

به‌هر بیتی نشانی باز بستم

قیام خدمتش را نقش بستم

چو گفت اقبال‌ِ او ‌«بنشین‌»‌، نشستم

چون گَرد شود وجود پستم

هرجا که روم تو را پرستم

هرجا که نشاندیم نشستم

وآنجا که بریم زیر دستم

دری به خوشاب کس نشُستم

شوریدن کار کس نجستم

ساقی به کجا که می‌ پرستم

تا ساغر می دهد به دستم

این نیز چو بگذرد ز دستم

عاجز‌تر از این شوم که هستم

از چشم رسیدگی که هستم

شد چون تو رسیده‌ای ز دستم

گر مستم خواند یار، مستم

ور شیفته گفت‌، نیز هستم