بستم دَم مار و دُم عقرب بستم

نیش و دمشان به یکدگر پیوستم

شجن قرنین قرنین خواندم

بر نوح نبی سلام دادم رستم

گر من گنه جمله جهان کرده‌ستم

عفو تو امیدست که گیرد دستم

گفتی که به روز عجز دستت گیرم

عاجزتر ازین مخواه کاکنون هستم

از صحبت خلق دل گسستم

اندیشه ندیم دل بسستم

در آب نمیدی آن ردا را

کش طمع طراز بود شستم

چون سایه جهان پس من آمد

[...]

ز فرمان تو خشنودیت جستم

چنین آزاد مردی را ببستم

کنون امید در کار تو بستم

مگر گیری درین آسیب دستم

ترا از بهر رامین می پرستم

که دل در مهر آن بی مهر بستم

کنون از پشت رخش کین بجستم

به خنگ مهربانی برنشستم

کنون اینجا که هستم تندرستم

ز ویسه شادم و از باده مستم

ببوسیدی دلیری هر دو دستم

ز بس که گردن گردان شکستم

به آب صابری دل را بشستم

به کام خویش جفت نیک جستم

کنون بند بلا بر هم شکستم

وزآن زندان بدروزی بجستم

چو بازرگان به دریا در نشستم

ز دریا گوهر شهوار جستم

نه تو مستی که من نادان و مستم

که بر باد تو در دریا نشستم

کنون از شورش دریا برستم

دل از اومید بیهوده بشستم

گناه دی بشد با دی ز دستم

تو فردا بین که مهرت چون پرستم

دل اندر مهر آن بت روی بستم

همی گفتم ز مهر ویس رستم

ز بیرون گر به رامش می‌نشستم

نهانی بر فراقت می‌گرستم

وفا زان بیش چون باشد که جستم

چه دارم زان وفا جستن به دستم

بدادم دل به نادانی ز دستم

کنون از بیدلی گویی که مستم

سزد گر من به بد روزی نشستم

که گفتار زنان را کام بستم