وان زمانی که می‌پرست شود

او خورد می عدوش مست شود

در سلسله‌ات هر آنکه پا بست شود

گر فانی و گر نیست بود هست شود

می‌فرمائی که بی‌خود و مست مشو

ناچار هر آنکه می‌خورد مست شود

چون به علمش یقین درست شود

در عمل نامدار و چست شود

به جفا دل مهل، که چست شود

کانچه بشکست کی درست شود؟

تن به جاه و مال چست شود

دین به علم و عمل درست شود

هر که روی تو دید، مست شود

وانکه بویت شنید، هست شود

آن که از جام وصل مست شود

کی به جنبش دراز دست شود؟

خانه بیگانه را نشست شود

کم عمارت کنند و پست شود

تا قدر بلند آسمان پست شود

با جود تو هر چه نیست آن هست شود

کان گرچه زر و سیم فراوان دارد

از دست و کف تو چون کف دست شود

دلم که همره آن مه چو ابر چست شود

گذار تا برود آن قدر که سست شود

ندیده دامن پاک تو مهر و ماه هنوز

درست باد کتانی که خانه شست شود

قلم دریغ مدار از سفینه ی عاشق

[...]

نه دل آزاد پای بست شود

نه به پرواز دل ز دست شود

همتی کان به اعتدال افتد

کی به علت بلند و پست شود

عشق را پایه معین نیست

[...]

هر چند خرد ز تاب می پست شود

وز ضعف خرد وهم قویدست شود

هر کس که خرد دارد ازین جوهر ناب

آن مایه چرا خورد که بدمست شود؟

ساغری درکشد که مست شود

دور از آن عالمی که هست شود

مگذار این وطن ز دست شود

وین نژاد قدیم پست شود