درودی ز من سوی پیران رسان

بگویش که گیتی دگر شد بسان

همه پاسخ من بشنگل رسان

که من دیر ماندم به شهر کسان

چو نیکی فزایی بروی کسان

بود مزد آن سوی تو نارسان

سوم دور بودن ز چیز کسان

که دودش بود سوی آنکس رسان

بدین اسپ و برگستوان کسان

یکی خسروی برزو نارسان

دگر هرک یازد به چیز کسان

بود چشم ما سوی آنکس رسان

سخن هرچ‌گویی بروی کسان

شود باد وکردار او نارسان

به کیخسرو از من پیامی رسان

که گیتی جز این دارد آیین و سان

برند آنگهی دست چیز کسان

مگر من نباشم به هر کس رسان

نگه‌دار بر من همین راه و سان

روانم بدان جای نیکان رسان

مزن فال بد پیشش از هیچ سان

بد و نیک رازش مگو با کسان

دهندست لیکن به هر روی و سان

به کس چیز ندهد جز آن کسان

چو دستت به چیز تو نبود رسان

چه چیز تو باشد چه آن کسان

مر او را به نیکی و خلعت رسان

که تا زور گیرند دیگر کسان

 کِه و مِه را سخن‌ها بود یکسان؛

که یارَب! صورتی باشد بدین سان!

به نامه بیش از این ما را مترسان

که داریم این سخن با باد یکسان

وزان سو شاه موبد هم بدین سان

سپاه آراست همچون باغ نیسان

همی آمد یکی سیل از خراسان

که مه بر آسمان زو بود ترسان

شکار مرد باشد زن به هر سان

بگیرد مرد او را سخت آسان

ندیدم هیچ تیماری بدین سان

که شد بر چشم من رسوایی آسان