به فر تو گفتا همه بهتریست

ابا تو همه رنج رامشگریست

بدو گفت سهراب کین بدتریست

به آب دو دیده نباید گریست

وگر بگذرد آن همه بتریست

بر آن زندگانی بباید گریست

برآنم که جنگم کنون با پریست

برین تخت تیره بباید گریست

تو گفتی همه بیشه بزم پریست

درختش ز هر سو به رامشگریست

سه سال است ره تا به حال ایدریست

وز آن جای شش ماه تا آن پریست

بپرسید جایش بگفتش پریست

که شش ماه بالا سه سال اندریست

راست گویم ظریف جانوریست

از لطافت به راستی جگریست

تو گفتی مگر خانه ی بتگری ست

که آزر مر او را یکی چاکری ست

بدو گفت نیکی دلی گوهری ست

که تابنده از مهر چون اختری ست

در کوی ما، که مسکنِ خوبان سعتری‌ست

از باقیات مردان، پیری قلندری‌ست

پیری که از مقام منیّت تنش جداست

پیری که از بقای بقیّت دلش بری‌ست

تا روز، دوش، مستِ خرابات اوفتاده بود

[...]

شعرهای ما نه شعرست ار چنان کان شاعریست

شاعری دیگر بود نزدیک من آن ساحریست

در طریقی که شرط جان سپریست

نعرهٔ بیهده خری و تریست

چون ترا از تری دل بتریست

آنکه شیر خرت دهد ز خریست

زانکه بهرام را اگر سفریست

وقت رجعت صلابت عمریست

در صلابت درین زمان عمریست

بنمای ای تن ار چنو دگریست

هرکه از حق به سوی او نظریست

در دل او ز مهر تو اثریست

ای اهل علم عقل ازین داوری بری‌ست

بر حکم کردگار جهان این چه داوری‌ست‌؟

معلوم نیست نزد شما کاین نذیر مرگ

اندر میان خلق چو طاف هر دری‌ست

هر سر‌نهاده‌ای که درین خاک تیره هست

[...]

ای اهل علم عقل ازین داوری بری‌ست

بر حکم کردگار جهان این چه داوری‌ست‌؟

ای اهل علم عقل ازین داوری بری‌ست

بر حکم کردگار جهان این چه داوری‌ست‌؟