هر درد که زین دلم قدم بر گیرد

دردی دگرش بجای در بر گیرد

زان با ما در صحبت ا ز سر گیرد

کآتش چو رسد به سوخته اندر گیرد

هر درد که زین دلم قدم برگیرد

دردی دگرش بجای در برگیرد

زان با هر درد صحبت از سر گیرد

کآتش چو رسد بسوخته درگیرد

هر درد که زین دلم قدم برگیرد

دردی دگرش بجای در برگیرد

زان با هر درد صحبت از سر گیرد

کاتش چو رسد بسوخته اندر گیرد

هر درد که زین دلم قدم برگیرد

دردی دگرش بجای در برگیرد

زان با ما در صحبت از سر گیرد

کاتش چو رسد به سوخته اندر گیرد

جان ازو حظِّ خویش برگیرد

کارها جملگی ز سر گیرد

تف چو روغن ز پیش برگیرد

نم بیگانه بانگ درگیرد

در دعا دست دل چو برگیرد

چرخ چتر رضا به سر گیرد

حسنش از رخ چو پرده برگیرد

ماه واخجلتاه درگیرد

چون غم او درآید از در دل

صبر بیچاره راه برگیرد

شاهد جانم و دلم غم اوست

[...]

هر کرا با تو کار درگیرد

بهره از روزگار برگیرد

به سخن لب ز هم چو بگشایی

همه روی زمین شکر گیرد

چون زند غمزه چشم غمازت

[...]

روی تو که شمع لاله زو درگیرد

گل پرده ز روی با تو چون درگیرد

برخیز و به عزم گلستان موزه بخواه

تا چادر غنچه باز در سر گیرد

هر کارد که از کشتهٔ خود برگیرد

و اندر لب و دندان چو شکر گیرد

گر باز نهد بر گلوی کشتهٔ خود

از ذوق لبش زندگی از سر گیرد

هر کارد که از کشته خود برگیرد

و اندر لب و دندان چو شکر گیرد

گر بار دگر بر گلوی کشته نهد

از ذوق لبش زندگی از سرگیرد

زان با هر درد صحبت از سر گیرد

کآتش چو رسد بسوخته اندر گیرد.

هر درد که زین دلم قدم بر گیرد

دردی دگرش بجای در بر گیرد

زان با هر درد صحبت از سر گیرد

کاتش چو رسد بسوخته در گیرد

هر درد که زین دلم قدم بر گیرد

دردی دیگر بجاش در بر گیرد

زان با هر درد صحبت از سر گیرد

کآتش چون رسد بسوخته در گیرد

هر روز فلک کین من از سر گیرد

بر دست خسان مرا زبون تر گیرد

با او همه کار سفلگان درگیرد

من سفله شدم بو که مرا درگیرد

هم اکنون باز نقاش طبیعی خامه بر گیرد

ز نقش عالم آرایش جهان زیب دگر گیرد

گهی بر آب تر از ابر زنگاری زره دوزد

گهی از لاله تیغ کوه شنگرفی سپر گیرد

سحاب پر زنم چشم نبی بی پسر گردد

[...]

سر اکابر آفاق شمس دولت و دین

تویی که قدرت تو کوه را کمر گیرد

سپاه حادثه را خوف تو به زخم سنان

چو بخت دشمنت از خواب بی خبر گیرد

فلک بسان همایی ست پرگشاده مقیم

[...]

هر کارد که از کشتهٔ خود برگیرد

اندر دهن و لب چو شکر گیرد

گر بار دگر به پهلوی کشته نهد

از بوی لبش زندگی از سر گیرد

شک نیست چو پروانه کم سر گیرد

شمعش بهزار لطف در خور گیرد

پروانه نخست جان نهد بر کف دست

پس قصد کند که شمع در بر گیرد