نه تندی سود دارد نه سترگی

نه گنج و گوهر و نام و بزرگی

ز مردان بیش‌تر دارد سترگی

مهین‌بانوش خوانند از بزرگی

شبانی پیشه کن بگذار گرگی

مکن با سر-بزرگان سر-بزرگی

بدان سختی فرو بارد تگرگی

کز‌آن گلبن نمانَد شاخ و برگی

چو کردی لطف و بنمودی بزرگی

چو شیران رحم کن بگذر ز گرگی

نکو باریست در دنیا و برگی

که درخوردست سر باریش مرگی

یارید به باغ ما تکرگی

و ز گلبن ما نماند برگی

ز لوح روی کودک بر توان خواند

که بد یا نیک باشد در بزرگی

سرشت نیک و بد پنهان نماند

توان دانست ریحان از دو برگی

پای در زنجیر پیشِ دوستان

بِهْ که با بیگانگان در بوستان

شنیدم گوسپندی را بزرگی

رهانید از دهان و دستِ گرگی

کند شیر، ار بخوردن، بخل گرگی

برو تهمت بود نام بزرگی!

پیش فرعونیان ز ناسرگی

مثل موسی شدی به مسخرگی

در هر نفسیش باد مرگی

وز زندگیش مباد برگی

شد شیر رمیده دل ز گرگی

پی برده به پایه بزرگی

به از بی انتظاری نیست برگی

که در هر انتظاری هست مرگی

بگذر ز بزرگی که بود مایه آزار

زشت است ز یوسف صفتان شیوه گرگی

خاشاک ضعیف از تبر غم نخورد زخم

شد زیر تبر کنده هیزم ز بزرگی

فرو بارد چنان محکم تگرگی

که نی شاخش بجا ماند نه برگی

نه فکر زندگی او را، نه مرگی

چو سرو آزاده ی بی شاخ و برگی

نهاد از کله باد سر بزرگی

به چرخ افتاد همچون کله گرگی

جهانی سوخت ز اسیب تگرگی

چه غم کز شاخکی افتاد برگی

بهر شاخی که روید تازه برگی

شود تاراج بادی یا تگرگی