بخسپند یکی گوش بستر کنند

دگر بر تن خویش چادر کنند

بفرمود تا نام او سر کنند

بدانگه که آغاز دفتر کنند

بفرمود تا دخمه دیگر کنند

ز مشک وز کافورش افسر کنند

چو با تخت منبر برابر کنند

همه نام بوبکر و عمر کنند

چو ساز عروسیّ دختر کنند

به کابین همه کاسه سر کنند

شبه هر چه مردست افسر کنند

ز مرجان زنان تاج و زیور کنند

سپاه من از دست بی بر کنند

ز خون یلان رنگ کشور کنند

بیایند و مهراج را برکنند

به تیغ از تن هندوان سر کنند

تا چو سران غالیهٔ تر کنند

خاک مرا غالیهٔ سر کنند

بل که هرچ اصحاب پیغامبر کنند

حق کنند و لایق حق ور کنند

رویها چون زین بیابان درکنند

جمله سر از یک گریبان برکنند

هر زمان از من بتی دیگر کنند

خویشتن را و مرا کافر کنند

گه بسوزندم چو خاکستر کنند

گاه از داسی تنم بی سر کنند

آینه اول بآتش در کنند

بعد از آن آن را بخاکستر کنند

آن شب‌روان که در شب خلوت سفر کنند

در تاج خسروان به حقارت نظر کنند

پس نبی فرمود کان را بر کنند

مطرحهٔ خاشاک و خاکستر کنند

چه زرها به خاک سیه در کنند

که باشد که روزی مسی زر کنند

بلی گفت دزدان تهور کنند

به بازوی مردی شکم پر کنند

طمع بگسلند ار تکبّر کنند

کنند اعتماد ار تفاخر کنند

شاهان اگر بصحبت رندان نظر کنند

شاید که نازو سروری از سر بدر کنند

با دشمنان عتاب بود مصلحت ولی

با دوستان بچشم عنایت نظر کنند

خون دلم چنین که دو لعل تو میخورند

[...]