وز آنجای خرّم بی اندوه و رنج

کشیدند سوی جزیرهٔ هرنج

یکی شهر نو ساختم چون زرنج

بسی گنج گرد آوردیم به رنج

مر آن مرز را نام باشد برنج

همه جوز و بوزست هندی ترنج

مدار از چنین کارها دل به رنج

روان شو به سوی جزیره مرنج

چو آمد به سوی جزیره به رنج

ازو دور شد درد و اندوه و رنج

زکردار سیمرغ و شهر برنج

زدریای ژرف و زهرگونه رنج

فرارنگ ترسم که از من ترنج

نگیرد، خجل بازگردم به رنج

نردبازی به خواب یا شطرنج

سبب جنگ و غلبه باشد و رنج

برده ز دماغ دوستان رنج

خوش‌بویی آن ترنج و نارنج

چنین گفت این جهان پُر غم و رنج

به عینه آیدم چون نطعِ شطرنج

ذراعی نیست آخر نطع شطرنج

که تو در وی فروماندی به صد رنج

گر گزندت رسد ز خلق مرنج

که نه راحت رسد ز خلق نه رنج

گفت من اندر آن نبردم رنج

لیک دانم به چیرگی شطرنج

افتاده به تنگنای در رنج

چون کیسه و مهره های شطرنج

به هر خانه ز جود شاه بی رنج

هزاران گنج بیش از ضعف شطرنج

کای بت دیر آشنای زود رنج

از ذقن چون سیب و از غبغب ترنج

در باغ وصال تو و گمگشته شبه سنج

مهرت به دلم نقش گرفته است چو شطرنج

بنشسته شب و روز، دو افعی به سر گنج

چشم و لب و رخساره و ابروی تو بی رنج

ای غبغب تو برده گرو از نارنج

پیش تو برند دستها همچو ترنج

نارنج فرستادمت اینک یعنی

از بنده خطائی ار شود دیده، مرنج