پدر شهریارست و من کهترم

ز فرمان او یک زمان نگذرم

بگسترد بر سفره بر نان نرم

یکی گور بریان بیاورد گرم

هنر بین و این نامور گوهرم

که از تخمهٔ سام کنداورم

بدو گفت کز گفت تو نگذرم

وگر تیغ بارد هوا بر سرم

همی ریخت از دیدگان آب گرم

همی مویه کردش به آوای نرم

که تو بگذری زین سخن نگذرم

سخن هرچ گفتی به جای آورم

یکی تازیانه برآورد نرم

بزد نیک دل رخش را کرد گرم

نخستین بشستندش از خون گرم

بر و یال و ریش و تنش نرم‌نرم

نهادش به صندوق در نرم نرم

به چینی پرندش بپوشید گرم

چو رزم آوری باتو رزم آورم

ازین بوم بی‌رزم برنگذرم

دلارای با نام و با رای و شرم

سخن گفتن خوب و آوای نرم

وگر بگذری زین سخن نگذرم

سر و تاج و تختت به پی بسپرم

برین راه من بی‌شما بگذرم

دل اژدها را به پی بسپرم

من از تو نترسم نه جنگ آورم

نه بر سان تو باد گیرد سرم

چنین گفت قیصر به آوای نرم

که ترسنده باشید با رای و شرم

برفتند پویان به کردار غرم

بدان بیشه کش باز خوانند جرم

هرانگه که زین تیرگی بگذرم

بگویم جفای تو با داورم

چو ساروج و سنگ از هوا گشت گرم

نهادند کرم اندرو نرم نرم

که من کرم را دادم ارزیز گرم

شد آن دولت و رفتن تیز نرم

بدو گفت من دختر مهترم

ازیرا چنین خوب و کنداورم