بدو گفت: از حشمت و شرم را

نگه کردن حق آزرم را

آزرده کرد کژدم غربت جگر مرا

گوئی زبون نیافت ز گیتی مگر مرا

در حال خویشتن چو همی ژرف بنگرم

صفرا همی برآید از انده به سر مرا

گویم: چرا نشانهٔ تیر زمانه کرد

[...]

از ایزد شرم بادا مادرم را

که کرد آلوده ویژه گوهرم را

برون آوردمی زو دلبرم را

زمانه سجده کردی خنجرم را

گوهری گویا کزو شد دیده پرگوهر مرا

کرد مشکین چنبر او پشت چون چنبر مرا

عشق او سیمین و زرّین ‌کرد روی و موی من

او همی خواهد که بِفریبد به سیم و زر مرا

تا مرا دل آس شد در آسیای عشق او

[...]

نخواند همی جز برادر مرا

به هر نیک و بد هست یاور مرا

ناگه آمد ندا که مُجرم را

از میان کن برون که مُکرم را

ای کرده در جهان غم عشقت سمر مرا

وی کرده دست عشق تو زیر و زبر مرا

از پای تا به سر همه عشقت شدم چنانک

در زیر پای عشق تو گم گشت سر مرا

گر بی‌تو خواب و خورد نباشد مرا رواست

[...]

کوه گفت: از شرم حلمش عاشقم بر ماه دی

زانکه باد ماه دی در سر کشد چادر مرا

دباغت چنان دادم این چرم را

که برتابد آسیب و آزرم را

به یک سو نهم مهر و آزرم را

به جوش آورم کینهٔ گرم را

ولیکن نکشت آتش گرم را

به سر کوچکی داشت آزرم را

گر بسوزی همچو خاکستر مرا

در نیابد جز تو کس دیگر مرا

روز اول چون گشاد این در مرا

بوده است این پوستین در بر مرا

چون برهنه میبود این سر مرا

پای ازو نبود گرامی تر مرا

هرچه نبود تا ابد همبر مرا

آن کجا هرگز بود در خور مرا

بعد از آن در زیرِ دار آور مرا

تا بخواهد یک شفاعت‌گر مرا

تو به نام حق فریبی مر مرا

تا کنی رسوای شور و شر مرا

چند فرعونا کشی بی‌جرم را

می‌نوازی مر تن پر غرم را

من معین می‌ندانم جُرم را

لیک هم جُرمی بباید گُرم را