رهت در ما کن و رس بر در ما

که با تست این زمان مر رهبر ما

تا رخت جهان همی بود بر خرِما

خالی نبود ز رنج و راحت سرما

مادام که در سرای دنیا باشیم

سرما سرِما خارد و گرما گرِما

می آمد و می رفت پیاله بر ما

تا خون بنماند در رگ و ساغر ما

چون چشم خروه بس که شد در سرما

چون تاج خروه لعل شد افسرما

از بادهٔ عشق شد مگر گوهر ما؟

آمد به فغان ز دست ما ساغر ما

از بس که همی خوریم می را بر می

ما در سر می شدیم و می در سر ما

دل بر ما شده‌ست دلبر ما

گل ما بی‌حدست و شکر ما

ما همیشه میان گلشکر‌یم

زان دل ما قوی‌ست در بر ما

زَهره دارد حوادث‌طبعی

[...]

از بادهٔ لعل ناب شد گوهر ما

آمد به فغان ز دست ما ساغر ما

از بسکه همی خوریم می بر سر می

ما در سر می شدیم و می در سر ما

عشقست طریق و راه پیغمبر ما

ما زادهٔ عشق و عشق شد مادر ما

ای مادر ما نهفته در چادر ما

پنهان شده از طبیعت کافر ما

زَهره دارد حوادث‌طبعی

که بگردد به گرد لشکر ما‌؟

ما به پر می‌پریم سوی فلک

زانکه عرش است اصل و جوهر ما

نار گرما و سختی سرما

می‌نمودش چو قند و چون خرما

لاجرم نبود اندر او سرما

هم نبینند اندر او گرما

که ز گرما همی‌رود سرما

هم ز سرما همی‌رود گرما

ما برفتیم و تو دانی و دل غم خور ما

بخت بد تا به کجا می برد آبشخور ما

از نثار مژه چون گوش تو در دُر گیرم

قدم هر که سلامی ز تو آرد برِ ما

به وداع آمده ام هان به دعا دست برآر

[...]

که چون خورشید حشر آید به گرما

از آن بی سایه باشد سایه بر ما

نه هفته‌ایست، نه ماهی، که رفته‌ای زبر ما

نهفته نیست کزین غم چه دیده چشم تر ما

زمان ما به سر آورد درد عشق تو، جانا

هنوز تا غم هجران چه آورد به سر ما؟

بدان کمر نرسد دست من، ولی برساند

[...]

با زن دول پند بی‌خرما

گردگانست و گنبد هر ما

بکشی صد کس اندر این گرما

که به محرور میدهی خرما

میرود عقل و هوش از سر ما

که کند جلوه حسن دلبر ما

به هر چیزی زکوتی هست بر ما

ز سیم و غلّه و انگور و خرما

چون دلبر ما دل بر بود از برما

نی دل بر ما بماند و نی دلبر ما

خون از دل ریش ما بتنگ آمده بود

او نیز روان گشت و برفت از سرما

بدو گفت ای غریب کشور ما

چرا دوری گزینی از بر ما