دگر ره میانشان تن اندر فکند

به هر گوشه خیلی به هم بر فکند

پس از خشم تن بر سپه برفکند

همه دشت دست و تن و سر فکند

هم از جای تن بر سپه برفکند

همه شیب و بالا تن و سر فکند

یا بله یا به منگ صرف کند

برف را یار دوغ و ترف کند

چو برقع ز روی سخن برفکند

سرآغاز آن از دعا درفکند

هرچه بود از شور و سودا برفکند

برهنه خود را بدریا درفکند

این بگفت و پرده از رخ برفکند

چون شکر پاسخ به پاسخ درفکند

جودش چو در مصالح گیتی نظر فکند

پیکار بینوایان بر سیم و زر فکند

سر تیزیی بکرد در ایّام او قلم

او را چو تیغ مغز شکافی بسر فکند

زان در درش چو حلقه فتادست سروری

[...]

چون نقاب کُنت کنزاً برفکند

شور و غوغا در همه کشور فکند

فصل سردش تگرگ و برف کند

روز گرمش به آب صرف کند

از مشک سیه چو سایه برخور فکند

در حلق دلم ز زلف چنبر فکند

چون وصف میان دوست گویم کمرش

خود را بفضولی بمیان در فکند

چاکرت سایه اگر بر شه اختر فکند

تا ابد قاعده ی شب ز جهان برفکند

ساقی لطف تو چون بزم صبوح آراید

تاب در جان فروزنده ساغر فکند

سائس قهر تو چون تیغ برآرد ز نیام

[...]

دست بریده به هوا برفکند

تاش بگیرند صلا درفکند

تا باد پرده از رخ آن سیمبر فکند

رسم صبوری از دل عشاق بر فکند

دور از رخ تو سوخت جگر این چه آتشست

کز چشم بر گرفت هوا در جگر فکند

بودم اسیر خال تو خط نیز بر دمید

[...]

باز شوقم شوری اندر سر فکند

آتشم در خامه و دفتر فکند

خویشتن را از جنیبت درفکند

افسر از سر جامه ها از بر فکند

پس سرش ببرید وزی مادر فکند

مادرش هم باز زی لشکر فکند

کاینچنین شور غم عشق بهم در فکند

آه اگرروزی آن پرده زرخ برفکند

نظم من آوازه به کشور فکند

نثر من آیین کهن برفکند