من کیستم از قید دو عالم فردی

عنقا منشی بلند همت مردی

دیوانهٔ بیخودی بیابان گردی

لبریز محبتی سرا پا دردی

امیرا ! گرجوانمردی به کار آید، جوانمردی

وگر مردی همی باید، به مردی در جهان فردی

همی پاید ز تو رادی همی پوید ز تو مردی

خزانه درخروش آمد چو آگه شد که می خوردی

ز غم بفزاید اندر گونه دینارها زردی

[...]

چو گویندت چرا زنهار خوردی

چرا بشکستی آن پیمان که کردی

چه بودی گر کسی مردی بکردی

درود من بدان بت‌روی بردی

به حکم ایزدی خرسند گردی

ستیز و کینه از دل درنوردی

به گوهر آب دارد طبع سردی

به سردی بسته ماند زور مردی

به شب پهلو سوی بستر نبردی

همه شب تا به روز اختر شمردی

ز بس کاو قد دلبر یاد کردی

کجا سروی بدیدی سجده بردی

ز بیم ناشکیبی می نخوردی

که یکباره قرارش می‌ببردی

اگر تو آسمان را در نوردی

و گر دریا بینباری به مردی

بگردد روزگار و تو بگردی

به سان کعبتین بر تخت نردی

بگردد سال و ماه و تو بگردی

پشیمانیت باشد زین که کردی

که تو در پیش من با شاه کردی

هم آب خود هم آب من ببردی

بپیچ ای دل که ارزانی به دردی

به بار آمد تو را آن بَد که کردی

کمین کردی و یارم را ببردی

مرا بی مونس و بی یار کردی

همی تا تو دلیر و شیر مردی

ندیدم در جهان نامی که کردی

به جنگ دینور تو فخر کردی

مرا بوده درو آیین مردی

هر آن گاهی که تو سوگند خوردی

روان را از گنه پاکیزه کردی

هر آنگاهی که رامین باده خوردی

جنین گفتارها را یاد کردی

مرو را گفت دستم ریش کردی

ز بس کاو را کشیدی و فشردی