کاین نماز از بهر حق گر کرده ای

بس که این سنگم تو بر سر خورده ای

روی در روی جفا آورده‌ای

هرچه توران کرد با من کرده‌ای

از بن و بارم چو گل پرکنده‌ای

در پی جورم چو گل بسپرده‌ای

جانم آوردی به لب رحمی بیار

[...]

در وقت گل چو غنچه چرا دل فسرده‌ای

جامی بکش بشادی گل ورنه مرده‌ای

ساقی شراب تلخ ترا خوشگوار نیست

عیب نمی‌کنم که چو من خون نخورده‌ای

سر می‌زند اشعه نورت چو آفتاب

[...]

با لاف عقل، بازی دنیا چه خورده‌ای؟

از هیچ و پوچ این همه بر خود سپرده‌ای

خوش آیدت حلاوت عیش جهان به کام

حق هست با تو، زهر تأسف نخورده‌ای!

از باد یاد مرگ نلرزی چو برگ بید

[...]

گرچه، همچون غنچه پنهان در ته صد پرده‌ای

مرغ جان سیدا با درد و غم پرورده‌ای

کشکشان خلوت نشینان را برون آورده‌ای

ای که روی عالمی را جانب خود کرده‌ای

مگر با خود این فکر ناکرده یی

که از بیضه تا سر برآورده یی

غرض ای که بر من جفا کرده یی

برآیی که از پرده در پرده یی!

باز بینم رازی اندر پرده‌یی

هست دل را گوئیا؛ گم کرده‌یی

نا خوشی ، افسرده ئی ، آزرده ئی

از لگد کوب نگهبان مرده ئی

صد فریب از غنچه و گل خورده ئی

بهره ئی از زندگی نا برده ئی

وقت را مثل مکان گسترده ئی

امتیاز دوش و فردا کرده ئی

ریوی از صبح دروغی خورده ئی

رخت از پهنای گردون برده ئی

او چمن زادی چمن پرورده ئی

من دمیدم از زمین مرده ئی

خوش بیا صبح مراد آورده ئی

هر شجر را نخل سینا کرده ئی