نهنگی به ما بر گذر‌کرده گیر

همه گنج ناخورده را خورده گیر

چراغی به دریوزه بر کرده گیر

قفایی ز باد هوا خورده گیر

بر سر آن گنج خود را مرده گیر

عمر رفته ره به سر نابرده گیر

تا سخن گفتیم ما را مرده گیر

عمر رفته ره بسر نابرده گیر

مال و زر بی حد بدست آورده گیر

بعد از آن در کور حسرت برده گیر

بی‌دلی را بی سبب آزرده گیر

خاکساری را به خاک اسپرده گیر

خسته‌ای از جور عشقت کشته دان

واله‌ای از عشق رویت مرده گیر

گر چنین خواهی کشیدن تیغ غم

[...]

گر خورد آن شیر عشقت خون ما را خورده گیر

ور سپارم هر دمی جان دگر بسپرده گیر

سردهم این دم توی می بی‌محابا می‌خورم

گر کسی آید برد دستار و کفشم برده گیر

گر بگوید هوشیاری زرق را پرورده‌ای

[...]

چون تو ندهی راه جان خود برده گیر

جان که بی تو زنده باشد مرده گیر

به ناز و طرب نفس پرورده گیر

به ایام دشمن قوی کرده گیر

ترک عالم گیر و عالم را مسخر کرده گیر

و ابلق ایام را در زیر زین آورده گیر

چون ازین منزل همی باید گذشتن عاقبت

همچو مه بر طارم پیروزه منزل کرده گیر

گر حیات جاودانی بایدت همچون خضر

[...]

آنچه کردم با تو من، ناکرده گیر

وان سجود اولین آورده گیر

کام روا از من آزرده گیر

روزی یک روزهٔ خود خورده گیر