چو با من بسازی فزونتر دهم

جهان را به دست تو اندر دهم

گر او سیم دادت منت زر دهم

و گر زر دهد منت گوهر دهم

ز گنج نیاکانت گوهر دهم

همان کشور و تخت و افسر دهم

که من مر ترا افسر زر دهم

بداندیش را زخم خنجر دهم

نشانت ز برزین آذر دهم

ترا یک خبر نیز خوش‌تر دهم

تو را پهلوانی و افسر دهم

همان گنج و فرمان و لشکر دهم

عشقت نصیب من همه غم داد، درد هم

هوش و قرار من نشد و خواب و خورد هم

دردا که آه گرم به تنهائیم بسوخت

تنها نه آه گرم که دمهای سرد هم

عشاق را کسی که جفا گفت، عیب کرد

[...]

تو را پهلوانی و لشکر دهم

درفش سواران کشور دهم

سپاه تو را گنج و افسر دهم

به جای زرت جمله گوهر دهم

گر او را بود رای دختر دهم

همه دختر و گنج و افسر دهم

کاری مکن که رخصت آه سحر دهم

وین تند باد را به چراغ تو سردهم

آبم ز جوی تیغ تغافل مده ، مباد

نخلی شوم که خنجر الماس بردهم

سیلی ز دیده خواهدم آمد دل شبی

[...]

تا چند پیر میکده را درد سر دهم؟

رفتم ز می قرار به خون جگر دهم

یکسر ز تاج و تخت برآیند خسروان

گر از حضور کنج قناعت خبر دهم

چون بهله باز گشت مبادا به ساعدش

[...]

با لب عطشان براهت سر دهم

جان به زیر دشنه و خنجر دهم