چون بود طوقِ وفا در گردنت

زشت باشد بی‌وفایی کردنت

بار بینم عالمی بر گردنت

تا بود یک گردهٔ نان خوردنت

نیست حاصل رنج دنیا بردنت

عاقبت چون می‌بباید مردنت

کشته‌ای و خونشان در گردنت

تا چه آید بر تو زین خون خوردنت

من بدین شمشیر برم گردنت

سود نبود خود بهانه کردنت

نه چیزی طلب کز طلب کردنت

بلایی کند پای در گردنت

ندارد روا حجّت آوردنت

مکن سر فرازی بِنه گردنت

ای پسر در ضبط آنچت هست جهدی مینمای

تا زهر چ آن نیست اندوهی نباید خوردنت

لیکن ار ضبط از ره امساک خواهی کردنش

خون نام و ننگ تو زانپس بود در گردنت

بشنو از من تا نمایم در معاشت راه راست

[...]

ای دل دیوانه تاکی بیخودیها کردنت

برسرم پیوسته طعن نیک و بد آوردنت

چند خواهی دست و پا زد رو رضا ده با قضا

تا بکی باشد غم بیهوده آخر خوردنت

این چه جهل است عاقبت اندیشه کن ای بی خبر

[...]

گفت اول توبه باید کردنت

از هوی و از هوسها مردنت

روا نیست حاجت به کس بردنت

که باشد نکوتر از او مردنت

آن تار زلف بر دل و آنشانه کردنت

ترسم که خون خلق بریزد بگردنت

هم به سائل شاید اعطاء کردنت

وآن حقوقی که بود در گردنت

همان با برادر وفا کردنت

همان تشنه کام آب ناخوردنت

در اداره مال دولت بردنت

خوشتر از نزل اجانب خوردنت