شام دیلم گله که چاکر توست

مشک‌بو از کیایی در توست

تاجداری سزای گوهر توست

تاج با ماست لیک بر سر توست

راه ازل و ابد، زبان و سرِ توست

و آن دّر که کسی نسفت، در کشور توست

چیزی چه طلب کنی؟ که گم کرده نه ای

از خود بطلب، که نقد تو در بر توست

جهان روشن ز شمع خاطر توست

مشو غایب که جمعی حاضر توست

توئی جانان و جانها در بر توست

دل و جانها عجایب غمخور توست

جهان را همه زیب از فر توست

کجا مهر در سایه پر توست

طبع جامی که ثناگستر توست

کمترین مرغ وفا پرور توست

بت تو نفس هواپرور توست

که به صد گونه خطا رهبر توست

در افسر جاه همسر توست

در اصل و نسب برابر توست

معشوق ازل که در بر توست

آیینه طلب ز جوهر توست

عطاردگر چو دولت چاکر توست

دبیری از دبیران در توست

مرا سوگند بر جان و سر توست

که او را گر تن آنجا، دل، بر توست

یعنی او نیز در برابر توست

در او هم به قدر گوهر توست

گردون که به امر کن فکان چاکرتست

فرمانده از آنست که فرمانبر توست

در سایه محال نیست خورشید که تو

خورشیدی و سایهٔ خدا بر سر توست

آن فتنه که در سربلند افسرتوست

ریزنده خونها ز سر خنجر توست

در سرداری که عالمی را بکشی

قربان سرت شوم چها در سر توست

زاهد گوید کلامم از دفتر توست

صوفی گوید مستی‌ام از ساغر توست

هر قوم که هست، بازگشتش بر توست

هر سو که رود قافله، منزل در توست

ای عشق که جنگ عالمی بر سر توست

دل از بر هرکه رفت بیرون، بر توست

زین جمع که جمعیت‌شان بر در توست

هر فرد که باز بینی از دفتر توست

چرا جانم کباب از اخگرِ توست‌؟

نه آب زندگی در ساغر توست‌؟

چتر خورشید سایه پرور توست

پرتو او غبار لشکر توست