ای سرزلف تو سراسر بلا

هر دو لبت نیز بلا بر بلا

ای قد سنجاب سراسر بلا

صوف ببالاش بلا بر بلا

رخت طلا دوز که میسوزیش

[...]

آنم که سر نمیکشم از خنجر بلا

دارم زعشق روی تو سر در سر بلا

عشقم ادیب و تخته ی تعلیم لوح صبر

تن نسخه ی ملامت و دل دفتر بلا

هرگز زیمن سایه ی سنگ پریوشان

[...]

تا همتم به دست طلب زد در بلا

دربست شد مسخر من کشور بلا

دست قضا به مژده کلاه از سرم ربود

چون می‌نهاد بر سر من افسر بلا

آن دم هنوز قلعه مهدم حصار بود

[...]

یا رب به خون و خاک شهیدان کربلا

می بخش ایمنی به صفایی ز هر بلا

پس کشیدند آن قطار پر بلا

ناقه داران سوی دشت کربلا

وانگه پس از سه روز، در آن دشت پربلا

بستند بار سوی مدینه، ز کربلا

تو گفتی که بارد زابر بلا

همی تیر در پهنه ی کربلا

پی یاری خسرو کربلا

سپر کرد تن پیش تیر بلا

بگو تا بیاییم زی کربلا

تو را یار باشیم در هر بلا

همانا ندانی که درکربلا

شه دین حسین (ع) است اندر بلا

پی رزم شاهنشه کربلا

بیفکند توسن چو ابر بلا

تو اندر مدینه اسیر بلا

پدر مبتلا در صف کربلا

ببودید ای کاش درکربلا

در این روز پر محنت و پر بلا

برفتیم دانسته درکربلا

که بد جانمان تشنه بهر بلا

برادرم دانسته بهر بلا

بیامد بزد خیمه درکربلا

من استاده ام پیش تیر بلا

چو لب تشنه گان صف کربلا